تغییرات آدرنومدولین پلاسمایی،کسر تخلیه بطنی و حاصلضرب دوگانه استراحتی، متعاقب تمرینات توانبخشی تناوبی و تداومی پس از عمل جراحی بای پس شریان کرونر

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 استادیار گروه علوم ورزشی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه خلیج فارس، بوشهر، ایران.

2 استاد گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی، تهران، ایران.

3 متخصص توانبخشی قلبی و رئیس مرکز بازتوانی قلبی بیمارستان قلب تهران، ایران.

4 استاد گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران.

چکیده

زمینه و هدف: آدرنومدولین از نشانگر­های مؤثر بر عملکرد دستگاه گردش خون است. هدف از پژوهش، مقایسه اثر برنامه ­های تمرین تناوبی و تداومی بر میزان آدرنومدولین پلاسمایی، کسر تخلیه بطنی و حاصلضرب دوگانه استراحتی بیماران پس از عمل جراحی بای پس شریان کرونر (CABG) بود.
روش ­بررسی: 36 بیمار پس از عمل جراحی CABG به‌صورت هدفمند انتخاب و سپس به‌صورت تصادفی در سه گروه کنترل، تمرین تداومی و تناوبی (3 جلسه تمرین در هفته، به مدت 8 هفته با شدت‌های 65 تا 80% و 80 تا 95% ضربان قلب ذخیره) جای‌گذاری شدند. از روش الایزا برای سنجش آدرنومدولین پلاسمایی و از اکوکاردیوگرافی برای سنجش کسر تخلیه بطنی و از فشارخون‌سنج دیجیتال برای اندازه‌گیری حاصلضرب دوگانه استراحتی استفاده شد. همچنین از آزمون‌های t زوجی و واریانس یک‌راهه برای بررسی نتایج استفاده شد.
یافته­ ها: در همه گروه‌های مطالعه، کاهش در میزان آدرنومدولین (معنی‌داری فقط در گروه تمرین تناوبی (0001/0>P) و حاصلضرب دوگانه استراحتی (معنی‌داری در هر دو گروه تمرین تناوبی و تداومی (0001/0>P ,039/0=P) اتفاق افتاد و میزان کسر تخلیه بطنی نیز در همه گروه‌ها افزایش داشت (معنی‌داری فقط در گروه تمرین تناوبی 0001/0>P). همچنین تفاوت‌های بین گروه‌های تمرینی در مورد آدرنومدولین معنی‌دار نبود (062/0=P) اما در مورد متغیرهای عملکردی به نفع گروه تمرین تناوبی معنی‌دار بود (0001/0>P ,005/0=P).
نتیجه­ گیری: تفاوتی بین تأثیر تمرین تناوبی و تداومی بر آدرنومدولین پلاسمایی وجود ندارد. با این ­حال، تأثیر تمرین تناوبی بر بهبود عملکرد قلبی عروقی بعد از عمل جراحی CABG بیشتر از تمرین تداومی است.

کلیدواژه‌ها


 
Conraads V. M., & Beckers P. J. (2010). “Exercise training in heart failure: practical guidance”, Heart, 96(24), 2025-2031.
 Constantini N. & Hackney A. C. (2013). Endocrinology of physical activity and sport. Springer.
Dendale P., Berger J., Hansen D., Vaes J., Benit E., Weymans, M. (2005). “Cardiac rehabilitation reduces the rate of major adverse cardiac events after percutaneous coronary intervention”. European Journal of Cardiovascular Nursing, 4(2), 113-116.
Ghashghaei F. E., Sadeghi M., Marandi S. M., Ghashghaei S. E. (2012). “Exercise-based cardiac rehabilitation improves hemodynamic responses after coronary artery bypass graft surgery”, ARYA atherosclerosis, 7(4), 151.
Gibala M. J. & Jones A. M. (2013). “Physiological and performance adaptations to high-intensity interval training”, Limits of human endurance, 76, 51-60.
Gibala M. J., Little J. P., MacDonald, M. J., & Hawley, J. A. (2012). “Physiological adaptations to low‐volume, high‐intensity interval training in health and disease”, The Journal of physiology, 590(5), 1077-1084.
Giles T. D., Berk B. C., Black H. R., Cohn J. N., Kostis J. B., Izzo Jr J. L., & Weber M. A. (2005). “Expanding the definition and classification of Hypertension”. The Journal of Clinical Hypertension, 7(9), 505-512.
Guiraud T., Nigam A., Gremeaux V., Meyer P., Juneau, M., Bosquet, L. (2012). “High-intensity interval training in cardiac rehabilitation”. Sports medicine, 42(7), 587-605.
Hamid S. A., & Baxter, G. F. (2005). “Adrenomedullin limits reperfusion injury in experimental myocardial infarction”, Basic research in cardiology, 100(5), 387-396.
Hamid, S. A., Totzeck M., Drexhage C., Thompson I., Fowkes R. C., Rassaf T., & Baxter G. F. (2010). “Nitric oxide/cGMP signalling mediates the cardioprotective action of adrenomedullin in reperfused myocardium”, Basic research in cardiology, 105(2), 257-266.
Horio T., & Kawano, Y. (2008). “Bio-molecular markers for cardiovascular disease significance of natriuretic peptides and adrenomedullin”, Korean Circulation Journal, 38(10), 507-513.
Hu, W., Zhou P. H., Zhang X. B., Xu C. G., & Wang, W. (2015). “Plasma concentrations of adrenomedullin and natriuretic peptides in patients with essential hypertension”. Experimental and therapeutic medicine, 9(5), 1901-1908.
 Ishimitsu T., Tsukada K., Minami J., Ono H., & Matsuoka, H. (2003). “Variations of human adrenomedullin gene and its relation to cardiovascular diseases”, Hypertension Research, 26(Suppl), S129-S134.
Krzeminski K., Kruk B., Wojcik-Ziolkowska E., Kozera J., Cybulski G., & Nazar K. (2002). “Effect of static handgrip on plasma adrenomedullin concentration in patients with heart failure and in healthy subjects”, Journal of physiology and pharmacology, 53(2), 199-210.
 Krzeminski K., Mikulski T., Nazar K. (2006). “Effect of prolonged dynamic exercise on plasma Adrenomedullin concentration in healthy young men”, Journal of physiology and pharmacology, 57(4): 571-81.
Krzemiński, K., Mikulski, T., Kruk B., Nazar, K. (2003). “Plasma Adrenomedulin Response to Maximal exercise in healthy subject”, Journal of physiology and pharmacology, 54(2), 225-32.
Lang R. M., Bierig M., Devereux R. B., Flachskampf F. A., Foster E., Pellikka P. A., Shanewise J. (2006). “Recommendations for chamber quantification”, European journal of echocardiography, 7(2), 79-108.
Meyer P., Gayda M., Juneau M., Nigam, A. (2013). “High-intensity aerobic interval exercise in chronic heart failure”, Current heart failure reports, 10(2), 130-138.
 Nishitani M., Shimada K., Masaki M., Sunayama S., Kume, A., Fukao, K., Sato, H. (2013). “Effect of cardiac rehabilitation on muscle mass, muscle strength, and exercise tolerance in diabetic patients aftercoronary artery bypass grafting”. Journal of cardiology, 61(3), 216-221.
Passino C., Severino S., Poletti R., Piepoli M. F., Mammini C., Clerico A., Emdin M. (2006). “Aerobic training decreases B-type natriuretic peptide expression and adrenergic activation in patients with heart failure”. Journal of the American College of Cardiology, 47(9), 1835-1839.
Rognmo Ø., Moholdt T., Bakken H., Hole T., Mølstad, P., Myhr N. E., Wisløff U. (2012). “Cardiovascular risk of high-versus moderate-intensity aerobic exercise in coronary heart disease patients”. Circulation, 126(12), 1436-1440.
Sadeghi, M., Garakyaraghi, M., Khosravi, M., Taghavi, M., Sarrafzadegan, N., Roohafz, H. (2013). “The impacts of cardiac rehabilitation program on echocardiographic parameters in coronary artery disease patients with left ventricular dysfunction”, Cardiology research and practice, (1).1-5.
Sagiv, M. S. (2012). Exercise cardiopulmonary function in cardiac patients, Springer Science & Business Media.
Siribaddana, S. (2012). “Cardiac dysfunction in the CABG patient”. Current opinion in pharmacology, 12(2), 166-171.
Stansfield W. E., Ranek, M., Pendse, A., Schisler, J.C., Wang, S., Pulinilkunnil, T., & Willis, M. S. (2014). “The pathophysiology of cardiac hypertrophy and heart failure. In Cellular and molecular pathobiology of cardiovascular disease”, 51-78. Academic Press.
Thow, M. (2006). Exercise leadership in cardiacrehabilitation: an evidence-based approach, John Wiley & Sons.
Valkeinen H., Aaltonen S., & Kujala U. (2010). “Effects of exercise training on oxygen uptake in coronary heart disease: a systematic review and meta‐analysis”, Scandinavian journal of medicine & science in sports, 20(4), 545-555.
Wingate S., & Wiegand D. L.-M. (2008). “End-of-life care in the critical care unit for patients with heart failure”. Critical Care Nurse, 28(2), 84-94.
Wisløff U., Støylen A., Loennechen JP., Bruvold M., Rognmo Ø., Haram PM., Tjønna AE., Helgerud J.,Slørdahl SA., Lee SJ., Videm V. (2007). “Superior cardiovascular effect of aerobic interval training versus moderate continuous training in heart failure patients a randomized study”. Circulation, 115(24): 3086-94.