تاثیر برنامه تمرینی ثبات‌بخشی پویای عصبی عضلانی بر آزمون غربالگری حرکات عملکردی

مهدیه, لیلی; ذوالکتاف, وحید; زارعی, یاور; لسانی, فریبا; بابایی خورزوقی, مجتبی

doi:10.22084/rsr.2021.22688.1535

تاثیر برنامه تمرینی ثبات‌بخشی پویای عصبی عضلانی بر آزمون غربالگری حرکات عملکردی

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

¹ دکتری تخصصی، گروه حرکات اصلاحی و آسیب شناسی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران

² دانشیار گروه آسیب&lrm;شناسی و حرکات اصلاحی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران

³ دانشجوی دکتری، گروه حرکات اصلاحی و آسیب شناسی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران

⁴ کارشناسی ارشد، گروه حرکات اصلاحی و آسیب شناسی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران

⁵ استادیار،مرکز تربیت بدنی، دانشگاه صنعتی اصفهان، اصفهان، ایران

10.22084/rsr.2021.22688.1535

چکیده

زمینه و هدف: برنامه‌های تمرینی که کیفیت حرکات بنیادی را هدف قرار می‌دهد، مولفه‌ای ضروری در جهت پیشرفت ایمن ورزشکاران می‌باشد. تمرینات ثبات‌بخشی‌ پویای عصبی‌عضلانی (DNS) روشی جدید بر پایه حرکات بنیادی به‌منظور اصلاح برنامه حرکتی در سیستم عصبی مرکزی می‌باشد. بنابراین در تحقیق حاضر اثر تمرینات DNS بر آزمون غربالگری حرکات عملکردی (FMS) بررسی شد. روش بررسی: نمونه تحقیق شامل34 دانشجوی دختر بود که به‌طور تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. سن، قد و وزن گروه تجربی به‌ترتیب 68/0± 8/18 سال، 63/5± 4/160 سانتی‌متر و 41/14±4/61 کیلوگرم و در گروه شاهد 91/0± 9/18 سال، 16/3± 5/160 سانتی‌متر و 10/12±2/61 کیلوگرم بود. گروه شاهد تمرینات معمول آمادگی جسمانی و گروه تجربی پروتکل تمرینی DNS را 3جلسه 50 دقیقه‌ای در هفته به مدت 6 هفته انجام دادند. FMS به‌عنوان پیش‌آزمون و پس‌آزمون اندازه گیری شد. جهت تحلیل داده‌ها از روش آماری ANOVA با اندازه‌های تکراری در سطح معنی‌داری 05/0 P≤ استفاده گردید. یافته ها: نتایج نشان داد که اثر تعاملی به نفع گروه تجربی (0001/0 = P،42/250 = (1و32) F) معنادار بود. همچنین اثر اصلی نوبت آزمون (0001/0 = P،50/347 = (1و32) F)و اثر اصلی گروه (0001/0 = P،45/16 = (1و32) F) معنادار شد. در مقایسه با گروه شاهد، گروه تجربی با شیب بسیار تندتر (23/60 درصد در برابر 73/4 درصد) پیشرفت داشت. نتیجه گیری: یافته‌های ما موید آن است که احتمالا می‌توان از تمرین حرکات بنیادین برای بهبود حرکات عملکردی استفاده نمود. در حقیقت پیشرفت معنی‌دار گروه تجربی در FMS به تقویت الگوی حرکتی در نتیجه تمرینات DNS مربوط می‌شود.

کلیدواژه‌ها