مقایسه تاثیر شش هفته تمرین درمانی در آب و خشکی روی کینماتیک زانو و فعالیت الکتریکی عضلاتز منتخب حین راه رفتن در زنان سالمند مبتلا به استئوآرتریت زانو

فرجاد پزشک, عباس; زارعی, فاطمه; ایل بیگی, سعید

doi:10.22084/rsr.2024.29721.1748

مقایسه تاثیر شش هفته تمرین درمانی در آب و خشکی روی کینماتیک زانو و فعالیت الکتریکی عضلاتز منتخب حین راه رفتن در زنان سالمند مبتلا به استئوآرتریت زانو

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

¹ استادیار، گروه علوم ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه بیرجند، بیرجند، ایران.

² کارشناس ارشد بیومکانیک ورزشی، گروه علوم ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه بیرجند، بیرجند، ایران.

³ دانشیار گروه علوم ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه بیرجند، بیرجند، ایران.

10.22084/rsr.2024.29721.1748

چکیده

زمینه و هدف: استئوآرتریت زانو یکی از اختلالات شایع در زنان سالمند است. استئوآرتریت زانو روی جنبه های کینماتیکی و عصبی عضلانی راه رفتن تأثیر دارد. با این حال در خصوص بهترین روش تمرینی برای بهبود علائم مرتبط با راه رفتن در بیماران مبتلا به استئووآرتریت اتفاق نظری وجود ندارد. هدف این مطالعه مقایسه تأثیر شش هفته تمرین درمانی در آب و خشکی روی کینماتیک زانو و فعالیت الکتریکی عضلات منتخب حین راه رفتن در زنان سالمند مبتلا به استئوآرتریت زانو بود.
روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون، ۳۶ سالمند مبتلا به استئوآرتریت دارای معیارهای مرتبط به صورت تصادفی در سه گروه (کنترل (۱۲ نفر)، تمرین در آب (۱۲ نفر) و خشکی (۱۲ نفر)) تقسیم شدند. گروه های مداخله به مدت ۸ هفته تمرین در آب و خشکی را دریافت نمودند. متغیرهای کینماتیکی شامل دامنه حرکتی زانو با استفاده از دوربین دیجیتال با فرکانس ۲۴۰ هرتز و اطلاعات الکترومایوگرافی شامل میانگین فعالیت عضله و شاخص هم انقباضی با استفاده از سیستم بایوویژن در فرکانس ۱۰۰۰ هرتز اندازه گیری شدند. گروه های مداخله در هشت هفته تمرین در خشکی و آب شرکت کردند. پیک زاویه زانو در ابتدای استقرار، فعالیت الکتریکی یک سویه و شاخص های مرتبط با هم انقباضی در مرحله پردازش اطلاعات مورد محاسبه قرار گرفت. آزمون آنالیز واریانس یک راهه برای مقایسه اختلاف اثر تمرینات در پیش و پس آزمون مورد استفاده قرار گرفت.
نتایج: نتایج آزمون آنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر نشان داد تمرین در آب تأثیر بیشتری روی دامنه حرکتی زانو، فعالیت عضله راست رانی و مجموع فعالیت عضلات دارد (۰/۰۵>P)، ولی بین گروه های تمرینی در فعالیت عضله پهن خارجی، همسترینگ و هم انقباضی تفاوت معناداری یافت نشد (P>۰/۰۵).
نتیجهگیری: نتایج این مطالعه نشان داد تمرین در آب از طریق افزایش بکارگیری عضلات چهارسر در ابتدای فاز استقرار راه رفتن، گزینه ای مناسب برای جلوگیری از پیشرفت علائم افراد مبتلا به آرتروز می باشد.

کلیدواژه‌ها