2024-03-29T12:04:41Z
https://rsr.basu.ac.ir/?_action=export&rf=summon&issue=418
پژوهش در توانبخشی ورزشی
2383-1464
2383-1464
1398
7
13
بررسی اثر فعالیت وامانده ساز بر متغیرهای تعادل دینامیکی راه رفتن افراد با کف پای صاف
صالح
عزیزی
نادر
فرهپور
کیوان
شریف مرادی
زمینه و هدف: تغییر در ساختار کف پا بر تعادل استاتیک و دینامیک اثرگذار است، اما تعامل بین صافی کف پا و خستگی فیزیکی در عملکرد تعادل دینامیکی راه رفتن افراد دارای کف پای صاف مشخص نیست. لذا هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر یک فعالیت وامانده ساز بر متغیرهای تعادل دینامیکی راه رفتن افراد با کف پای صاف بود.
روش بررسی: تعداد 10 فرد کف پای صاف و 10 فرد سالم در این تحقیق شرکت کردند. اطلاعات با استفاده از سیستم تحلیل حرکتی (Hz 100) Vicon (چهار دوربین سری T) دو دستگاه صفحه نیروی (Hz 1000) Kistler ثبت شد. متغیرهای تعادل و متغیرهای فضایی زمانی از نرمافزار Visual 3D استخراج شد. این متغیرها قبل و بعد از اجرای پروتکل خستگی اندازهگیری شد. تحلیل آماری از آزمون تی مستقل و وابسته در محیط نرمافزار SPSS-19 و 05/0α< انجام شد.
یافتهها: دامنه تغییرات عمودی مرکز ثقل در گروه کف پای صاف بهطور معنیداری از گروه سالم بیشتر بود (01/0p=). خستگی باعث افزایش دامنه تغییرات مرکز جرم در صفحه فرونتال و همچنین عرض گام، در گروه کف پای صاف شد (03/0=p).
نتیجهگیری: خستگی تعادل دینامیکی افراد کف پای صاف را کاهش میدهد که با افزایش جابجایی عمودی و جانبی مرکز جرم و افزایش عرض گام همراه است. بعد از خستگی افراد کف پای صاف در صفحه جانبی ناپایدارند و اجرای حرکات تعادلی در صفحه جانبی میتواند احتمال ابتلا به آسیب را در این افراد افزایش دهد لذا انجام چنین حرکاتی در این افراد بایستی با احتیاط بیشتری صورت گیرد
کف پای صاف
مرکز جرم
تعادل
خستگی
2019
08
23
1
8
https://rsr.basu.ac.ir/article_3076_ce36d94bb53abb5a87e64c51e415664a.pdf
پژوهش در توانبخشی ورزشی
2383-1464
2383-1464
1398
7
13
تأثیر بریس مچ پا بر زمان رسیدن به پایداری و اوج نیروی عکسالعمل عمودی زمین در زنان ورزشکار سالم با و بدون خستگی
زهرا
رئیسی
آزاده
عسگرپور کاجی
مسعود
گلپایگانی
شهناز
شهرجردی
زمینه و هدف: هدف از انجام مطالعه حاضر تأثیر بریس پیشگیرانه مچپا بر زمان رسیدن به پایداری و اوج نیروی عکس العمل عمودی زمین در ورزشکاران زن سالم با و بدون خستگی بود.
روش بررسی: نوزده زن ورزشکار فعال دانشگاهی بهطور داوطلبانه در مطالعه نیمه تجربی حاضر شرکت کردند. نیروی عکس العمل عمودی زمین و زمان رسیدن به پایداری توسط دستگاه اندازهگیری فشار کف پایی حین انجام فعالیت فرود در وضعیت با و بدون بریس قبل و بعد از خستگی ارزیابی شد.
یافته ها: اطلاعات بهدست آمده نشان داد استفاده از بریس بر زمان رسیدن به پایداری با و بدون خستگی تأثیری ندارد (05/0<p). با توجه به نتایج بهدست آمده بریس موجب کاهش در میزان اوج نیروی اول (01/0p=) و (04/0p=) و اوج نیروی دوم عکس العمل عمودی زمین (004/0p=) و (032/0p=) به ترتیب قبل و بعد از خستگی نسبت به وضعیت کنترل در قسمت جلوی پا شد. همچنین استفاده از بریس افزایش میزان اوج نیروی اول (009/0p=) و (02/0p=)، افزایش اوج نیروی دوم (025/0p=) و (002/0p=)، کاهش زمان رسیدن به اولین اوج نیروی عمودی (007/0p=) و (018/0p=) و کاهش زمان رسیدن به دومین اوج نیروی عمودی (026/0p=) و (01/0p=) را به ترتیب قبل و بعد از خستگی نسبت به وضعیت کنترل در قسمت عقب پا به همراه داشت.
نتیجه گیری: با توجه به یافته ها نتیجه گیری می شود که بریس بر زمان رسیدن به پایداری تأثیر ندارد و موجب افزایش اوج نیروی عمودی عکس العمل زمین و کاهش زمان رسیدن به آن در قسمت عقبپا می شود. بنابراین، استفاده از بریس های مچپا با هدف اثرگذاری بر این فاکتورها و کاهش ریسک آسیبهای مرتبط با آنها پیشنهاد نمی گردد.
بریس
تعادل
فرود
خستگی
2019
08
23
9
17
https://rsr.basu.ac.ir/article_3077_0d8aefd9ce99b5c0af0d7c47fbb43037.pdf
پژوهش در توانبخشی ورزشی
2383-1464
2383-1464
1398
7
13
مقایسه اثر آنی و بلندمدت تمرین دویدن رو به جلو و رو به عقب بر حس وضعیت مفصل زانو
مصطفی
شاه وردی
محمد حسین
علیزاده
فواد
صیدی
زمینه و هدف: آگاهی از تأثیر تمرینات مختلف بر حس عمقی میتواند در طراحی برنامه تمرینی و پیشگیری از آسیب مفید باشد. هدف از تحقیق حاضر، مقایسه اثر آنی و بلندمدت تمرین دویدن رو به عقب و رو به جلو بر حس وضعیت مفصل زانو میباشد.
روش بررسی: این تحقیق به روش نیمهتجربی و نمونهگیری هدفمند انجام شد. 30 ورزشکار دانشگاهی مرد در این تحقیق شرکت کردند که بهطور تصادفی به دو گروه دویدن رو به جلو (با میانگین سنی 80/1±60/22) و رو به عقب (با میانگین سنی 58/1±07/23) تقسیم شدند. حس وضعیت مفصل زانو بهوسیله فتوگرافی و آنالیز زاویه با استفاده از نرمافزار آدوب آکروبات قبل، بعد از یک جلسه و پس از چهار هفته تمرین دویدن بر روی تردمیل در هر دو زنجیره حرکتی باز و بسته اندازهگیری شد.
یافتهها: بلافاصله پس از دویدن رو به جلو میانگین خطای مطلق بازسازی در زنجیره حرکتی بسته کاهش معناداری (035/0=p، اندازه اثر: 24/1) یافت و بین دو گروه تفاوت معناداری در زنجیره حرکتی بسته وجود داشت (047/0=p)؛ اما در زنجیره حرکتی باز بین دو گروه تفاوت معناداری نبود (592/0=p). همچنین، پس از چهار هفته تمرین، کاهش میانگین خطای مطلق بازسازی تنها در آزمودنیهای گروه دویدن رو به عقب و در زنجیره حرکتی بسته معنادار بود (025/0=p، اندازه اثر: 34/1)؛ اما تفاوت معناداری بین دو گروه مشاهده نشد (305/0=p).
نتیجهگیری: دویدن رو به جلو، اثر آنی مثبتی نسبت به دویدن رو به عقب بر حس وضعیت مفصل زانو دارد؛ اما در بلندمدت تفاوت معناداری بین این دو تمرین وجود ندارد. اما اثر معنادار و اندازه اثر بسیار بزرگ دویدن رو به عقب نشان میدهد این تمرین از اثر بخشی مطلوبی برخوردار است.
"دویدن رو به عقب"
"دویدن رو به جلو"
"حس وضعیت مفصل"
"زنجیره حرکتی باز"
"زنجیره حرکتی". بسته
2019
08
23
19
29
https://rsr.basu.ac.ir/article_3078_f76c4064ca8f426e8e543983b3195a19.pdf
پژوهش در توانبخشی ورزشی
2383-1464
2383-1464
1398
7
13
مقایسه درد گردن دانشجویان دختر و پسر در حالتهای مختلف عادت مطالعه
رضا
رجبی
محمد
کریمی زاده اردکانی
هومن
مینونژاد
محسن
نادری بنی
احسان
آبشناس
زمینه و هدف: امروزه دانشجویان برای ساعتهای طولانی در یک حالت ایستا به مطالعه میپردازند. این حالات به دلیل تکرار زیاد روی انحنای ستون فقرات و وضعیت سر و گردن تأثیر میگذارد. هدف از پژوهش حاضر مقایسهی میزان درد گردن در حالتهای مختلف عادت مطالعه در دانشجویان دختر و پسر است.
روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع توصیفی میباشد. در این تحقیق تعداد 1017دانشجو (511 دختر و 506 پسر) از 5 دانشگاه سطح تهران (بهصورت هدفمند) که دارای رشتههای تحصیلی و مقاطع تحصیلی مشابه بودند انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. به منظور کمیکردن میزان شدت درد در افراد مبتلا به گردن درد، از مقیاس بصری درد VAS استفاده شد. برای مقایسهی یافتهها از روش آماری تحلیل واریانس یک طرفه و آماره ناپارامتریک فی کرامر و ضریب تعیین استفاده شد.
یافتهها: یافتههای تحقیق بهطور کلی تأیید کرد عادات مختلف مطالعه بر درد گردن در دانشجویان دختر و پسر تأثیر دارد (برای دختران 003/0=p و برای پسران 001/0=p). بیشترین شاخص درد گردن دانشجویان دختر مربوط به حالت 11 و کمترین حالت 6 و برای دانشجویان پسر بیشترین شاخص درد مربوط به حالت 11 و 8 و کمترین حالت 6 بود.
نتیجهگیری: عادات غلط، مانند وضعیتهای نامناسب مطالعه، در طولانی مدت میتوانند باعث بروز الگوهای ضعیف اسکلتی- عضلانی شده و در نهایت به دردهایی مثل درد گردن (یکی از شایعترین دردهای اسکلتی- عضلانی) ختم شوند.
درد گردن
عادات مطالعه
مشکلات اسکلتی عضلانی
2019
08
23
31
40
https://rsr.basu.ac.ir/article_3079_ad579a932f3a8faee6786b48d7abee15.pdf
پژوهش در توانبخشی ورزشی
2383-1464
2383-1464
1398
7
13
تأثیر تمرینات استقامت عضلانی، هماهنگی و ترکیبی بر مهارتهای حرکتی ظریف افراد با سندرم داون
مهین
عقدایی
مهدی
نمازی زاده
سیدمجتبی
نظام خیرآبادی
زمینه و هدف: امروزه تمرینات ورزشی بهعنوان روشی جدید و کاربردی برای بهبود سازگاری های عضلانی در کم توانان ذهنی معرفی شده است. هدف از پژوهش حاضر تأثیر تمرینات استقامت عضلانی، هماهنگی و ترکیبی بر مهارت های حرکتی ظریف افراد با سندرم داون بود.
روش بررسی: این تحقیق از نوع نیمهتجربی، با هدف کاربردی بود.30 فرد با سندرم داون (23 پسر و 7 دختر) با میانگین سنی 2/24 سال انتخاب شدند. با استفاده از آزمون پورد و پگبورد پیش آزمون گرفته شد؛ سپس شرکت کنندگان به سه گروه با سه برنامه مختلف تمرینی تقسیم شدند (گروه یک: تمرینات استقامتی، گروه دو: تمرینات هماهنگی، گروه سه: تمرینات ترکیبی). برنامه مداخله شامل 16 جلسه 45 دقیقه ای بود. هر جلسه شامل سه زمان 15 دقیقهای و 5 دقیقه استراحت بین زمانها بود. بعد از پایان جلسات پسآزمون مشابه با پیش آزمون گرفته شد.
یافته ها: نتایج آزمون تحلیل واریانس یک راهه نشان داد که همه گروه ها با تمرینات پیشرفت معناداری کرده اند (05/0p<) ولی بین تمرینات استقامت عضلانی، هماهنگی و ترکیبی تفاوت معنیداری وجود نداشت (05/0<p).
نتیجه گیری: مطابق با نتایج برای بهبود مهارت های حرکتی ظریف افراد سندرم داون می توان از سه نوع تمرین استقامتی، هماهنگی و ترکیبی استفاده کرد، اما به نظر میرسد ترکیب تمرینات هماهنگی و استقامت عضلانی ارجح تر است. احتمالاً تمرینات ترکیبی باعث بهبود استقامت عضلانی و هماهنگی بین اندام ها بهصورت همزمان می گردد.
کمتوان ذهنی
مهارت حرکتی
آزمون پورد و پگبورد
تمرین جسمانی
2019
08
23
41
53
https://rsr.basu.ac.ir/article_3080_6cd6371c50c6ee472c6f21a280f40e78.pdf
پژوهش در توانبخشی ورزشی
2383-1464
2383-1464
1398
7
13
تأثیر شش هفته تمرینات آبی با و بدون جلیقه وزنه بر شاخصهای تعادل زنان میانسال مبتلا به اختلال در تعادل
نیلوفر
رحمانی
امیر حسین
براتی
فریبرز
هوانلو
محمد
کلانتریان
زمینه و هدف: توجه به تعادل و فاکتورهای مؤثر بر آن در دوران میانسالی و پیش از فرارسیدن دوران سالمندی و مشکلات ناشی از کهولت سن از جمله اختلال در تعادل اهمیت زیادی دارد. هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر 6 هفته تمرینات آبی با و بدون جلیقه وزنه بر شاخصهای تعادل زنان میانسال مبتلا به نقص در تعادل میباشد.
روش بررسی: تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی است که بر روی 26 زن میانسال و به روش نمونهگیری در دسترس که بهصورت تصادفی به دو گروه با تمرینات آبی با جلیقه وزنه (13 نفر) و گروه تمرینات آبی بدون جلیقه وزنه (13 نفر) تقسیم شدهاند، انجام شده است. جهت ارزیابی تعادل از دستگاه تعادل سنج بایودکس استفاده شد. تمرینات آبی به مدت 6 هفته، سه جلسه در هفته و به مدت 45 دقیقه انجام شد. پس از پایان 6 هفته تمرینات، تمامی مراحل پیشآزمون، در پسآزمون نیز تکرار شد. جهت تجزیه و تحلیل دادهها، از آزمونهای شاپیروویلک و تی مستقل و تحلیل واریانس ترکیبی و در سطح معنیداری 05/0 استفاده شد.
یافتهها: نتایج آزمون تی مستقل اختلاف معنیداری بین اطلاعات دموگرافیک دو گروه نشان نداد. نتایج آزمون آماری تحلیل واریانس ترکیبی نشان داد که در هر دو گروه با جلیقه و بدون جلیقه وزنه، مقادیر تعادل ایستا و پویای آزمودنیها در پسآزمون نسبت بهپیشآزمون پیشرفت داشته است (0.05P<). همچنین اثرگذاری بیشتر تمرینات با جلیقه نسبت به تمرینات بدون جلیقه بر تمامی شاخصهای تعادل ایستا و پویای آزمودنیهای مشاهده شد.
نتیجهگیری: اجرای تمرینات ترکیبی در آب به همراه جلیقه وزنه بهخوبی میتواند فاکتورهای تعادل را پوشش داده و موجب بهبود تعادل افراد میانسال شود. لذا پیشنهاد میشود بهمنظور جلوگیری از اختلال در تعادل ناشی از افزایش سن، نسبت به بهرهمندی از فواید تمرینات آبی با جلیقه وزنه در دوران میانسالی اقدام شود.
تمرین در آب
جلیقه وزنه
زنان میانسال
تعادل
2019
08
23
55
66
https://rsr.basu.ac.ir/article_3081_c2d2ecd7ca8392c36d401794b51f000f.pdf
پژوهش در توانبخشی ورزشی
2383-1464
2383-1464
1398
7
13
بررسی و مقایسه زوایای لوردوز،کایفوز و سر به جلو تنیس بازان روی میز با نرم جامعه غیر ورزشکار ایرانی
حمید
غفوری آبادی
یوسف
مقدس تبریزی
هومن
مینونژاد
محمد هانی
منصوری
زمینه و هدف: تمرینات ورزشی بهعنوان شکل خاصی از فعالیتهای بدنی جهتدار، ممکن است بر فرایند شکلگیری وضعیت بدنی، اثرات مهمی داشته باشند. هدف از مطالعه حاضر مقایسه زوایای سر بهجلو، کایفوز و لوردوز بین بازیکنان تنیس روی میز و نرم جامعه غیرورزشکار ایرانی بود.
روش بررسی: در این مطالعه 30 ورزشکار تنیس رویمیز سطح استانی باشگاهی شهر تهران (میانگین سنی 74/2± 86/19 سال و قد 33/3±8/170 سانتیمتر و وزن 30/3± 2/68 کیلوگرم) بهصورت هدفمند انتخاب ﺷﺪﻧﺪ. با استفاده از خطکش منعطف شاخصهای کایفوز و لوردوز آزمودنیها و با استفاده از دوربین عکاسی و روش فوتوگرامتری زاویه سر به جلو ورزشکاران تنیس روی میز اندازهگیری شد. دادهها از طریق آزمون تی تک نمونهای در سطح معناداری (05/0P<) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
یافتهها: نتایج تحقیق نشان داد که در ورزشکاران تنیس روی میز بهطور معنیداری میزان زاویه کایفوز (44/4±92/43) و میزان زاویه سر به جلو (6/5±2/48) بیشتر و میزان لوردوز (73/6±6/27) کمتر از نرم جامعه افراد غیرورزشکار میباشد (05/0P<).
نتیجهگیری: از یافتههای این تحقیق میتوان نتیجه گرفت که ورزش تنیس رویمیز به دلیل اینکه ورزشکاران در حین اجرای تمرینات، وضعیت خاص بدنی به خود میگیرند، موجب افزایش میزان زاویهی سر به جلو و کایفوز ورزشکاران نسبت به غیرورزشکاران و کاهش میزان لوردوز کمری میشود. لذا پیشنهاد میشود که تمرینات کششی و تقویتی عضلات برای پیشگیری و اصلاح این ناهنجاریها انجام شود.
زوایای سر به جلو
کایفوز
لوردوز
تنیس روی میز
2019
08
23
67
76
https://rsr.basu.ac.ir/article_3082_ed8d49bfb56b49f2497611452ce3d7b7.pdf
پژوهش در توانبخشی ورزشی
2383-1464
2383-1464
1398
7
13
تأثیرتمرینات عصبی عضلانی بر قدرت عضلات هیپ، ناحیه مرکزی و مکانیکهای پرش ـ فرود در ورزشکاران با بازسازی رباط صلیبی قدامی
کاظم
نوروزی
رضا
مهدوی نژاد
محمدرضا
محمدی
امیرشهریار
آریامنش
زمینه و هدف: شیوع بالای آسیب مجدد رباط بازسازی شده یکی از مسائل پیچیده پس از عمل جراحی است. هدف از تحقیق حاضر تأثیر تمرینات عصبی عضلانی بر قدرت عضلات هیپ، ناحیه مرکزی و مکانیکهای پرش ـ فرود در ورزشکاران با بازسازی رباط صلیبی قدامی بود.
روش بررسی: تعداد 24 ورزشکار با سابقه بازسازی رباط صلیبی قدامی به صورت هدفمند و در دسترس انتخاب و بهصورت تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. قبل و بعد از پروتکل تمرینات عصبی عضلانی (8 هفته، 3 جلسه در هفته) از هر دو گروه ارزیابی قدرت ایزومتریک عضلات هیپ، استقامت عضلات ناحیه مرکزی و مکانیکهای پرش فرود به ترتیب با استفاده از دینامومتر ایزوکنتیک، آزمونهای ثبات مرکزی مک گیل و پرسشنامه امتیازدهی خطای پرش- فرود به عمل آمد. اطلاعات با استفاده از آزمون تی همبسته و آزمون آنوا برای اندازه های تکراری در سطح معناداری (05/0P<) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته ها: نتایج تغییرات درون گروهی گروه تجربی نشان داد که میزان قدرت ایزومتریک عضلات، استقامت عضلات ناحیه مرکزی و امتیاز خطای پرش ـ فرود در پسآزمون نسبت به پیشآزمون بهبود معنیداری داشت (05/0>P) که این تغییرات در گروه کنترل معنی دار نبود. همچنین تغییرات بین گروهی در دو گروه تجربی و کنترل در تمام متغیرها (05/0>P) تفاوت معناداری را نشان داد.
نتیجه گیری: براساس این نتایج می توان نتیجه گرفت که بخش های بالای زانو اثر قابل توجهی روی استراتژیهای کنترل حرکتی دارد. آگاهی از این امر می تواند عاملی برای طراحی بهتر برنامههای تمرینی جلوگیری از آسیب ACL و همچنین برنامه های جلوگیری از آسیب مجدد باشد.
بازسازی رباط صلیبی قدامی
آسیب مجدد
ناحیه مرکزی
مکانیک پرش ـ فرود
2019
08
23
77
89
https://rsr.basu.ac.ir/article_3112_2f1caef1bbcd97d2c2a1c81893f4bf10.pdf
پژوهش در توانبخشی ورزشی
2383-1464
2383-1464
1398
7
13
ارتباط سفتی مفصل با ریسک بروز آسیب در اجرای فرود
محمد امین
محمدیان
حیدر
صادقی
مهدی
خالقی تازجی
زمینه و هدف: سفتی یکی از خواص مکانیکی ساختارهای بدن انسان است که نقش مهمی در بیومکانیک حرکات ورزشی داشته و میتواند بر ریسک بروز آسیب اثرگذار باشد. هدف از انجام این تحقیق، تعیین ارتباط سفتی مفاصل زانو و مچپا با ریسک بروز آسیب در اجرای فرود بود.
روش بررسی: ۲۰ دانشجوی پسر فعال و سالم رشته تربیتبدنی و علوم ورزشی بهطور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. آزمودنیها هاپینگ عمودی به سه شیوه دوطرفه، یکطرفه روی پای برتر و یکطرفه روی پای غیربرتر و با سه استراتژی ترجیحی، کنترلی و بیشینه را برای تعیین متغیرهای سفتی مفاصل مچپا و زانو و آزمون فرود تکپا از روی سکو را برای تعیین متغیرهای منتخب بیومکانیکی مرتبط با ریسک بروز آسیب اجرا کردند. ارتباط سفتی مفاصل زانو و مچپا با متغیرهای منتخب بیومکانیکی در اجرای فرود از طریق آزمون همبستگی پیرسون با سطح معناداری ۰۵/۰ تعیین شد.
یافتهها: از بین متغیرهای سفتی مفصل مچپا و سفتی مفصل زانو حین اجرای هاپینگ با استراتژیهای مختلف (استراتژی کنترلی، ترجیحی و بیشینه)، سفتی مچپا حین اجرای هاپینگ ترجیحی و بیشینه یکطرفه با متغیر اوج مؤلفه عمودی نیروی عکسالعمل زمین و نرخ بارگذاری رابطه معنادار و مثبت و سفتی مچپا حین اجرای هاپینگ کنترلی دوطرفه با متغیر انرژی جذب شده مکانیکی رابطه معنادار و منفی داشت (۰۵/۰p<).
نتیجهگیری: با توجه به یافتههای تحقیق، میتوان بیان کرد که سفتی زیاد مفصل مچپا موجب افزایش ریسک بروز آسیبهای استخوانی مانند استئوآرتریت زانو و استرس فراکچر میشود، در حالیکه سفتی کم مفصل مچپا ریسک بروز آسیبهای بافت نرم را افزایش میدهد.
سفتی مفصل
ریسک بروز آسیب
فرود
2019
08
23
91
99
https://rsr.basu.ac.ir/article_3083_03e7f705eb789b90c8d3675419053e7c.pdf
پژوهش در توانبخشی ورزشی
2383-1464
2383-1464
1398
7
13
ارزیابی وضعیتهای مختلف ارگونومی دوچرخه بر فعالیت الکتریکی عضلات منتخب و عملکرد دوچرخه سوار قبل و بعد از اجرای پروتکل خستگی
لیلا
ایران نژاد
شهرام
لنجان نژادیان
جلیل
رئیسی
زمینه و هدف: دوچرخه سواری وسیلهای برای افزایش آمادگی جسمانی افراد است که توسط متخصصان قلب و توانبخشی بهعنوان روشی درمانی مورد استفاده قرار میگیرد. تحقیقات زیادی در زمینه بیومکانیک و ارگونومی دوچرخه سواری صورت گرفته تا اهدافی چون بهبود عملکرد، کاهش انرژی مصرفی و کاهش احتمال آسیب محقق شود. هدف از تحقیق حاضر مقایسه فعالیت الکتریکی عضلات راست کننده ستون فقرات، سرینی بزرگ و راست رانی و همچنین عملکرد دوچرخه سوار در شش وضعیت ارگونومیک دوچرخه قبل و بعد از اجرای پروتکل خستگی بود.
روش بررسی: شش دوچرخه سوار زن حرفهای با سابقه شرکت در رقابتهای کشوری و آسیایی در این تحقیق شرکت کردند. شش حالت متفاوت تنظیم دوچرخه شامل ترکیب دو حالت فرمان و سه ارتفاع صندلی برای دوچرخه در نظر گرفته شد. فعالیت الکتریکی سه عضله منتخب و همچنین سرعت زاویهای پدالزنی در قبل و بعد از اجرای پروتکل خستگی بر روی دوچرخه ارگومتر ثبت گردید.
یافتهها: نتایج نشان داد که در حالتهای مختلف تنظیم دوچرخه، اثر خستگی بر میزان فعالیت الکتریکی عضله راست کننده ستون فقرات تفاوت معناداری داشت. همچنین سرعت زاویهای پدال زنی یا عملکرد ورزشی دوچرخه سوار در حالات مختلف تنظیم دوچرخه تفاوت معناداری نشان داد.
نتیجهگیری: تنظیمات ارگونومی دوچرخه شامل تغییرات فرمان و صندلی برای خستگی کمتر عضلات و دستیابی به بهترین عملکرد ورزشی حائز اهمیت است. با توجه به نتایج تحقیق حاضر، بهترین حالت تنظیم دوچرخه به منظور ارتقاء عملکرد، حالتی است که صندلی بالاتر از ارتفاع مرجع و فرمان موازی با سطح زمین تنظیم شده باشد.
ارگونومی
دوچرخه سواری
الکترومایوگرافی
خستگی
عملکرد ورزشی
2019
08
23
101
110
https://rsr.basu.ac.ir/article_3084_dd61150d44706aae4d0d704c61a7cddd.pdf
پژوهش در توانبخشی ورزشی
2383-1464
2383-1464
1398
7
13
وضعیت بدنی و آسیبهای ورزشی شایع در مردان نخبه کاراتهکار
بشیر
حسین زاده
شهرزاد
زندی
کیوان
بابان
زمینه و هدف: اختصاصیبودن تمرینهای ورزشی و تمرینات با الگوی تکراری میتواند بر سیستم اسکلتی-عضلانی تأثیرگذار باشد. هدف مطالعهی حاضر، بررسی و مقایسه ناهنجاریهای پاسچرال و آسیبهای ورزشی کاراتهکاران سبک کاتا و کومیته است.روش بررسی: 38 کاراتهکار نخبه (20 نفر کومیته، 18نفر کاتا) آزمودنیهای تحقیق را تشکیل دادند. به منظور اندازهگیری کفپای صاف از شاخص استاهلی، برای ارزیابی ناهنجاریهای زانو از کالیپر، برای اندازهگیری میزان زاویه Q از گونیامتر یونیورسیال، برای اندازهگیری میزان کایفوز و لوردوز از خطکش منعطف و برای اندازهگیری میزان شیوع آسیبدیدگی از فرم جمعآوری اطلاعات استفاده شد. به منظور مقایسه این دو گروه از آزمون تیمستقل و برای مقایسه شیوع آسیبدیدگی از تست خی دو استفاده شد.یافتهها: نتایج آزمون تی مستقل نشان داد که بین میزان شاخص استاهلی کف پا (00/0P=) در گروه کومیته و کاتا، تفاوت معنیداری وجود دارد. اما بین کایفوز سینهای (53/0P=)، لوردوز کمری (06/0P=)، زاویه Q (54/0P=)، فاصله کندیلهای داخلی ران (86/0P=) و میزان فاصله قوزکهای داخلی مچ پا (78/0P=) تفاوت معنیداری بین دو گروه مشاهده نشد (05/0<P). همچنین بیشترین شیوع آسیبدیدگی مربوط به اندام تحتانی (4%/58) بود. نتیجهگیری: براساس نتایج مطالعه حاضر میتوان بیان کرد که ورزش کاراته بهدلیل نوع تمرینات ویژه و الگوی حرکات تکراری رایج میتواند بر وضعیت بدنی ورزشکاران تأثیر بگذارد. نتایج نشان داد که تمرینات طولانیمدت کاراته منجر به افزایش میزان شیوع کفپای صاف و زاویه Q ران در گروه کاتا و افزایش لوردوز کمری در گروه کومیته شده است. همچنین نتایج این مطالعه نشان داد که بیشترین میزان آسیبدیدگی در اندام تحتانی این ورزشکاران است.
کاراته کار
وضعیت بدنی
آسیب ورزشی
2019
08
23
111
123
https://rsr.basu.ac.ir/article_3085_53b69c0ee416b7bde67736f590799887.pdf
پژوهش در توانبخشی ورزشی
2383-1464
2383-1464
1398
7
13
تأثیر هشت هفته تمرینات مبتنی بر اصول NASM بر آزمونهای عملکردی مفصل شانه
علی
شریفی
وحید
ذوالاکتاف
زمینه و هدف: عملکرد مفصل شانه در فعالیت های شغلی آتشنشان ها بسیار اهمیت دارد. در این تحقیق، تأثیر هشت هفته تمرینات NASM بر محدودیت عملکرد حرکتی مفصل شانه مطالعه شد.
روش بررسی: آزمون تحرک پذیری شانه بر روی تمام آتشنشان های اصفهان اجرا شد و از میان داوطلبان دارای محدودیت عملکردی، 17 نفر بهطور تصادفی انتخاب شدند. سپس از آنها چهار آزمون عملکردی معیار (تعادلی Y، بالا آوردن دست ها، خاراندن اپلی و چرخاندن شانه) گرفته شد. پس از هشت هفته، آزمون های معیار مجدداً تکرار شدند و آزمودنی ها وارد دوره تمرینی با رویکرد NASM شدند. برنامه تمرینی هشت هفتهای و در هر هفته شامل سه جلسه یک ساعتی بود. بعد از اتمام دوره تمرینی، آزمون های معیار تکرار شدند. تحلیل داده ها توسط آنوای یک سویه درون گروهی در سطح معناداری 05/0 انجام شد.
یافته ها: از 524 آتشنشان شاغل، 210 نفر (%40) در عملکرد حرکتی شانه مشکل داشتند. در پایان 8 هفته بی تمرینی، در هیچ یک از چهار معیار عملکردی مفصل شانه تغییر معنادار مشاهده نشد (03/0d£ و 05/0P³). در حالیکه در پایان دوره تمرینی 8 هفته ای، در هر چهار معیار پیشرفت معنادار مشاهده گردید (04/0d³ و 05/0P£).
نتیجه گیری: یافته های توصیفی نشان داد درصد چشم گیری از آتشنشان ها در عملکرد مفصل شانه محدودیت دارند. یافته های استنباطی نیز نشان داد تمرین با رویکرد NASM عملکرد مفصل شانه را بهبود داده است. براساس این نتایج، میتوان برای مشاغل سنگین دستی مثل آتشنشانی، استفاده از رویکرد NASM را در طراحی تمرینات مفصل شانه توصیه نمود.
تمرینات NASM
آزمونهای عملکردی
تحرکپذیری شانه
آتشنشانها
2019
08
23
125
133
https://rsr.basu.ac.ir/article_3086_1202ba723fd256b5800b9e34b154aed5.pdf