2024-03-29T02:47:44Z
https://rsr.basu.ac.ir/?_action=export&rf=summon&issue=275
پژوهش در توانبخشی ورزشی
2383-1464
2383-1464
1395
4
8
تأثیر برنامه تمرینی بر درد و عملکرد شانه کاربران ویلچر
بهاره
منصوری بروجنی
وحید
ذوالاکتاف
زمینه و هدف: بسیاری از زنان کاربر ویلچر پس از مدتی به سندرم گیرافتادگی شانه دچار میشوند. درد ناشی از این سندرم در انجام فعالیتهای روزانه آنها اختلال ایجاد میکند. هدف پژوهش حاضر مطالعه تأثیر برنامه ترکیبی شامل ماساژ و تمرین قدرتی و کششی بر درد و عملکرد شانه زنان کاربر ویلچر مبتلا به سندرم گیرافتادگی شانه بود. مواد و روشها: از 19 زن کاربر ویلچر، 10 نفر (%53) مبتلا به سندرم گیرافتادگی شانه بودند و پنج نفر (2 ± 31 سال) از آنها داوطلب مشارکت در پژوهش شدند. آنها پس از امضای فرم رضایت آگاهانه، 8 هفته تحت فریکشن عرضیِ عضله فوق خاری و تمرین قدرتی قرار گرفتند. شاخصهای ارزیابی شامل مقیاس بصری درد، شاخص درد شانه کاربران ویلچر، آزمون هاوکینز-کِنِدی و گونیامتر بود. دادهها توسط تی وابسته مقایسه شدند. نتایج: تنها 40% از داوطلبان دوره تمرینی را تکمیل کردند و ضریب پایبندی آنها به تمرین 56% بود. با این وجود، درد شانه آنها کاهش و دامنه حرکتی مفصل گلنوهومرال آنها افزایش معنادار یافت (05/0 ≥ P). نتیجهگیری: یافتههای پژوهش حاضر از این نظر حمایت میکند که ترکیب فریکشن عرضی و تمرین قدرتی میتواند درد ناشی از سندرم گیرافتادگی را در میان کاربران ویلچر کنترل کرده و عملکرد شانه این افراد را افزایش دهد. موانع جدی بر سر راه زنان کاربر ویلچر جهت مراجعه به انجمن ضایعه نخاعی، وجود دارد که ضریب پایبندی آنها را به برنامه تمرینی پایین میآورد. کلید واژهها: درد شانه، سندرم گیرافتادگی، کاربران ویلچر، فریکشن عرضی، برنامه تمرینی
"درد شانه"
"سندرم گیرافتادگی"
"کاربران ویلچر"
"فریکشن عرضی"
"برنامه تمرینی"
2016
11
21
1
9
https://rsr.basu.ac.ir/article_1815_fe20b9a53967bee8bee5a998a7b193ed.pdf
پژوهش در توانبخشی ورزشی
2383-1464
2383-1464
1395
4
8
تاثیر خستگی ناشی از پروتکل CST90 بر زمانبندی و میزان فعالیت الکتریکی عضله ی سرینی میانی فوتبالیست ها
علی باقر
نظریان
امیر
لطافتکار
امیرحسین
براتی
علی اشرف
جمشیدی
علی
عباسی
زمینه و هدف: هدف از تحقیق حاضر تاثیر خستگی ناشی از پروتکل CST90 بر زمانبندی و میزان فعالیت الکتریکی عضله ی سرینی میانی فوتبالیست ها بود. روش تحقیق: تحقیق حاضر درون گروهی بوده و با اندازه گیری های مکرر، زمانبندی و میزان فعالیت الکتریکی عضله ی سرینی میانی 15 نفر فوتبالیست((سن(yr): 8/3±4/25، قد(Cm): 6/3±3/177، وزن(Kg): 6/4±8/69)، متعاقب پروتکل CST90 سنجیده شد. از دستگاه الکترومایوگرافی 16 کاناله جهت ثبت سیگنالهای در حین تکلیف فرود تک پا بر روی صفحه ی خازنی هماهنگ با دستگاه الکترومیوگرافی استفاده و برای تحلیل داده ها از نرم افزارهای Megawin، MATLAB و SPSS استفاده شد. با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی(Repeated Measure of ANOVA) داده ها مورد تخلیل قرار گرفتند. سطح معنی داری آزمونها 05/0 در نظر گرفته شد. یافته ها: تفاوت معناداری در مورد آغاز و پایان فعالیت الکتریکی عضله ی سرینی میانی نمونه ها در زمانهای مختلف مشاهده نشد(55/2 F=، 89/1 F=، 05/0P>). اما تفاوت معناداری در میزان فعالیت فید فوروارد و فیدبک نمونه ها در زمانهای مختلف را مشاهده شد(71/3 F=، 84/4 F=، 05/0P≤). همچنین تفاوت معناداری در میزان فعالیت الکتریکی این عضله بین شروع و پایان بازی مشاهده شد(05/0P≤). نتیجه گیری: با توجه به نقش عضله ی سرینی میانی در حفظ ثبات لگن و حرکت ران و همچنین کنترل والگوس زانو و از طرفی اثرات مخرب خستگی بر زمانبندی و فعالیت عضلات، مربیان می بایست در تمرینات، نسبت به بالا بردن فعالیت و تحمل این عضله در برابر خستگی اقدام و در نهایت از افت ثبات زانو جلوگیری نمایند.
خستگی
ثبات
الکترومایوگرافی
زانو
2016
11
21
11
20
https://rsr.basu.ac.ir/article_1816_c091d43b59c5c7577d65ffb5c048b1af.pdf
پژوهش در توانبخشی ورزشی
2383-1464
2383-1464
1395
4
8
تحلیل رفتار فنرمانند بدن حین اجرای آزمونهای هاپینگ یک و دوطرفه با استراتژیهای حرکتی مختلف
مجتبی
عشرستاقی
حیدر
صادقی
الهام
شیرزاد
زمینه و هدف: سفتی پا، یکی از متغیرهای مرتبط با عملکرد ورزشی و آسیبهای اندام تحتانی است که اغلب با استفاده از آزمون هاپینگ سنجیده میشود. هدف از انجام این پژوهش، مقایسة سفتی پا بین سه استراتژی حرکتی آزمون هاپینگ (بیشینه، ترجیحی، کنترلی) و بین سه شیوة اجرای این آزمون (دوطرفه، روی پای برتر، روی پای غیربرتر) و مقایسة سفتی پای دوطرفه با مجموع سفتی دو پا بود. روش بررسی: 27 مرد جوان سالم، آزمون هاپینگ را به 9 روش (3 استراتژی × 3 شیوة اجرا) روی یک صفحة نیرو، در مقابل یک دوربین سرعتبالا انجام دادند. سفتی پا با تقسیم نیروی بیشینة عمودی عکسالعمل زمین بر جابجایی عمودی مرکز جرم در مرحلة تماس، محاسبه شد. آزمونهای آماری آنووا با اندازهگیریهای مکرر و تی زوجی در سطح معناداری 05/0، مورد استفاده قرار گرفتند. یافتهها: عدم تفاوت معنادار در سفتی پای دوطرفه بین سه استراتژی، تفاوت معنادار در سفتی پای برتر بین استراتژیهای ترجیحی و کنترلی، تفاوت بین سفتی پای برتر و غیربرتر در هاپینگ بیشینه و عدم تبعیت رابطة بین سفتی پای دوطرفه و یکطرفه از قوانین حاکم بر فنرها، یافتههای مهم این تحقیق بودند. نتیجهگیری: بر اساس یافتهها، میزان متغیر سفتی پا بستگی به استراتژی و شیوة اجرای آزمون هاپینگ دارد و ممکن است از اصول حاکم بر فنرها و فرض تقارن جانبی تبعیت نکند. در نظر گرفتن این نکات، میتواند در تعیین میزان بهینة سفتی پا برای داشتن عملکرد مناسب و خطر بروز آسیب پایین و در تشخیص افراد با ریسک آسیب بالا حائز اهمیت باشد.
سفتی پا
آزمون هاپینگ
ریسک آسیب
عملکرد ورزشی
2016
11
21
21
29
https://rsr.basu.ac.ir/article_1817_bfbfee4c0f2a8b9484c615b5facc330a.pdf
پژوهش در توانبخشی ورزشی
2383-1464
2383-1464
1395
4
8
بررسی تأثیر دو نوع راکر کفش بر عملکرد بیماران دیابتی در ایستادن و راه رفتن با تأکید بر پارامترهای زمانی - مکانی راه رفتن و سینماتیک.
زینب
رضائیان
محمدتقی
کریمی
آرزو
اشراقی
نیلوفر
فرشته نژاد
مقدمه: زخم کف پا یکی از مهمترین عوارض در بیماران دیابتی است. کفشهای راکری بطور معمول برای مدیریت زخم در این بیماران توصیه میگردند. بر اساس مقالات موجود، این سؤال مطرح میشود که آیا پارامترهای زمانی-مکانی راه رفتن و دامنه حرکتی مفاصل در افراد دیابتی با افراد سالم متفاوت است؟ علاوه بر این به خوبی مشخص نیست که کدام نوع راکر جهت بهبود این پارامترها مؤثرتر میباشد؟ بنابراین هدف اصلی این مطالعه پاسخ به این سؤالات بود. مواد و روشها: این مطالعه از نوع مداخلهای-شبهتجربی بود. شرکتکنندگان این مطالعه 20 نفر بیمار مبتلا به نروپاتی دیابتی و 20 نفر فرد سالم بودند. یک سیستم آنالیز حرکت کوالیزیز، متغیرهای زمانی-مکانی راه رفتن و متغیرهای سینماتیک را در طی راه رفتن ثبت کردند. تفاوت بین میانگینها و تأثیرات بین افراد، با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر ارزیابی شد. محاسبات آماری با استفاده از نرمافزار SPSS 17 انجام گردید. یافتهها: نتایج این مطالعه نشان داد، اختلاف معناداری بین پارامترهای زمانی-مکانی راه رفتن و دامنهی حرکتی مفاصل مچ پا، زانو و ران در دو گروه دیابتی و سالم، در حالیکه با راکرهای پاشنه و پنجه راه میرفتند، وجود نداشت. همچنین تفاوت معناداری بین دو گروه سالم و دیابتی با توجه به پارامترهای فوقالذکر وجود نداشت(05/0< P). نتیجهگیری: نتایج تأکید داشتند که تفاوت معناداری بین افراد دیابتی و سالم با استفاده از راکرهای مذبور وجود ندارد. بنابراین توصیه میگردد که این راکرها طبق نتایج مطالعات قبلی، بهمنظور مدیریت نیروهای اعمالی روی پا، بدون در نظر گرفتن دامنه حرکتی مفاصل استفاده گردد.
نروپاتی دیابتی
راکر پنجه
راکر پاشنه
پارامترهای زمانی - مکانی راه رفتن
پارامترهای سینماتیک
2016
11
21
30
44
https://rsr.basu.ac.ir/article_1818_7455e6644e58d6e8cd98f093b25dcf79.pdf
پژوهش در توانبخشی ورزشی
2383-1464
2383-1464
1395
4
8
مقایسه امتیازات ارزیابی عملکردی اندام تحتانی در نوجوانان فعال با و بدون زانوی پرانتزی
ملیحه
حدادنژاد
مریم
نظرزاده ده بزرگی
زمینه و هدف: هدف پژوهش حاضر مقایسه امتیازات ارزیابی عملکردی اندام تحتانی در نوجوانان فعال با و بدون زانوی پرانتزی می باشد. روش بررسی: 32 نوجوان پسر فعال در دو گروه با (17نفر) و بدون (15 نفر) زانوی پرانتزی در این تحقیق شرکت کردند. برای تشخیص زانوی پرانتزی فاصله بین دو کندیل داخلی استخوان ران در برجسته ترین نقطه با استفاده از کولیس اندازه گیری شد. عملکرد اندام تحتانی با استفاده از آزمون عملکردی اندام تحتانی که مجموعه ای از هشت آزمون اجرای عملکردی استاندارد با سه بخش عملکرد اندام تحتانی شامل کنترل، توان و استقامت است، سنجیده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تی مستقل استفاده شد (05/0≥α). یافته ها: نتایج آزمون تی مستقل نشان داد که بین امتیاز آزمون ارزیابی عملکردی اندام تحتانی در افراد با و بدون ژنوواروم تفاوت معنی دار وجود دارد. نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که احتمالا وجود ناهنجاری ژنوواروم موجب کاهش امتیاز ارزیابی عملکردی اندام تحتانی شده و می تواند موجب کاهش عملکرد و در نتیجه افزایش احتمال وقوع آسیب دیدگی شود.
زانوی پرانتزی
ارزیابی عملکردی اندام تحتانی
عملکرد
آسیب دیدگی
2016
11
21
45
53
https://rsr.basu.ac.ir/article_1819_ff4b95ed3af29e45aa47c1008fb4e7b8.pdf
پژوهش در توانبخشی ورزشی
2383-1464
2383-1464
1395
4
8
مقایسه تاثیر تمرینات زنجیره حرکتی بسته و تسهیل عصبی عضلانی گیرنده عمقی بر حس عمقی مفصل مچ پای مردان سالمند
حسین
صادقی ده چشمه
بهنام
قاسمی
محمد رضا
مرادی
هدف از این تحقیق مقایسه تاثیر تمرینات زنجیره حرکتی بسته و تسهیل عصبی عضلانی گیرنده عمقی بر حس عمقی مفصل مچ پای مردان سالمند بود. از بین 380 نفر مرد سالمند واقع در شهرستان فارسان، 45 نفر به طور تصادفی به 3 گروه 15 نفره تقسیم شدند. میانگین سن در گروه زنجیره بسته (6/70±69/93سال)، در گروه تسهیل عصبی عضلانی (6/90±67/20سال) و در گروه کنترل (6/95±72/53سال) بود که به طور داوطلبانه دراین تحقیق شرکت نمودند. میزان خطا در بازسازی زوایای مفصلی مچ پا در حرکت های اینورشن و اورشن اندازه گیری شد. دو گروه مداخله، تمرینات زنجیره حرکتی بسته و تسهیل عصبی عضلانی گیرنده عمقی را در مدت 45 دقیقه و طی هشت هفته و هر هفته 3 جلسه انجام دادند و گروه کنترل فعالیتهای روزانه را انجام دادند. نتایج تحلیل واریانس یکطرفه نشان داد که در میانگین میزان خطا در بازسازی زوایای مفصلی هر سه گروه در زوایای (اینورژن 15 و اورژن 15 درجه) تفاوت معنی داری وجود داشته است (p≤0/05). همچنین نتایج آزمون های تعقیبی بونفرونی نشان داد که میزان تاثیر تمرینات زنجیره حرکتی بسته به طور معنی داری بیشتر از تمرینات تسهیل عصبی عضلانی گیرنده عمقی بر روی حس عمقی بوده است (0/05>p). از یافته های تحقیق حاضر می توان نتیجه گرفت که تمرینات زنجیره حرکتی بسته به دلیل تحمل وزن تاثیر گذاری بیشتری را نسبت به تمرینات تسهیل عصبی عضلانی گیرنده عمقی بر بهبود حس عمقی مفصل مچ پای مردان سالمند می تواند داشته باشد.
زنجیره حرکتی بسته
تسهیل عصبی عضلانی گیرنده عمقی
حس عمقی
مفصل مچ پا
سالمند
2016
11
21
55
64
https://rsr.basu.ac.ir/article_1820_7b069af36e4e3ef58f18b50c6369a6f1.pdf
پژوهش در توانبخشی ورزشی
2383-1464
2383-1464
1395
4
8
بررسی تقارن در پارامترهای توزیع فشار کفپایی کاراتهکاران نخبه
احسان
طسوجیان
رغد
معمار
کاراته ورزشی است با ماهیت تحمل وزن همراه با پرشهای گوناگون که این پرشها فشار مکانیکی زیادی را به اندام تحتانی ورزشکار وارد میکند. از این رو هدف از تحقیق حاضر، بررسی تقارن در پارامترهای منتخب توزیع فشار کفپایی کاراته کاران مرد نخبه بود. تعداد 11 کاراته کار نخبه مرد به صورت غیر تصادفی و هدفمند انتخاب شدند. فشار کفپایی و پارامترهای مرتبط با آن با استفاده ازصفحه emed، در 5 گام اندازه گیری شد. پس از تقسیم کف پا به 10 ناحیه، حداکثر فشار، حداکثر نیرو، سطح تماس و زمان تماس در هر ناحیه محاسبه شد. اطلاعات به دست آمده با استفاده ازآزمون تی وابسته و شاخص تقارن مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفت. نتایج حاصل از آزمون تی وابسته، به جز حداکثر نیرو در مسکهای 3 و 4 و حداکثر فشار در مسک 4، هیچگونه اختلاف معناداری بین سایر پارامترها نشان نداد. شاخص تقارن نیز نشان داد که در ناحیه استخوان های کفپایی اول و دوم حداکثر نیرو و حداکثر فشار پای جلو، در قسمت میانی پا حداکثر نیروی پای جلو، در ناحیه شست حداکثر نیروی پای عقب، در استخوان کفپایی پنجم حداکثر فشار پای عقب، در انگشتان سوم تا پنجم تمام پارامترهای پای عقب نسبت به پای دیگر بیشتر است. به نظر می رسد کاراته کاران نخبه اغلب از پای عقب خود به عنوان تحمل کننده وزن و از پای جلو جهت پیشروی و ضربه استفاده میکنند که چنین استفاده متفاوتی از دو پا در دراز مدت بر الگوی توزیع فشار کفپایی این افراد تأثیر خواهد گذاشت.
شاخص تقارن
توزیع فشار کف پایی
کاراته
2016
11
21
65
74
https://rsr.basu.ac.ir/article_1821_91920bf282e1f9ee5ed2354b43e524fc.pdf
پژوهش در توانبخشی ورزشی
2383-1464
2383-1464
1395
4
8
بررسی 8 هفته تمرینات پیلاتس برتعادل ایستا و پویا در ورزشکاران باسابقه کمر درد مکانیکی
سیروس
علی زاده
خدیجه
ایران دوست
مرتضی
طاهری
هدف: کمردرد مزمن از شایعترین دردهایی است که در اثر عملکرد نادرست، وضعیتهای بدنی نامناسب، فشارهای روانی به وجود میآید و روشهای مختلف غیر جراحی برای کاهش درد، حفظ تحرک و به حداقل رساندن ناتوانی بیماران توصیه میشود. هدف از انجام تحقیق حاضر، تاثیر 8 تمرینات پبلاتس بردرد کمر، تعادل ایستا و پویا در ورزشکاران مبتلا به کمردرد مزمن بود. روش بررسی: 36 آزمودنی ورزشکار با کمر درد مزمن، به صورت تصادفی به دو گروه پیلاتس و کنترل تقسیم شدند. به گروه پیلاتس به مدت 8 هفته تمرینات پیلاتس داده شد. از مقیاس میزان درد، آزمون تعادل پویا و تعادل ایستا برای ارزیابی آزمودنیها استفاده شد. نتایج: نتایج: دادهها حاکی ازآن است که، 8 هفته تمرین پیلاتس سبب کاهش علائم کلی درد کمر و تسکین علائم روانی درد کمر شده (001/0=p) و از طرف دیگر؛ بهبود افزایش تعادل ایستا و پویا را موجب شد (001/0=p). نتیجه گیری: تمرینات پیلاتس قادر هستند، به طور موثری در درمان کمر درد و بهبود تعادل به کار روند.
کمر درد
پیلاتس
تعادل ایستا
تعادل پویا
2016
11
21
75
83
https://rsr.basu.ac.ir/article_1822_b8e688745397d903ccf596065d335e9d.pdf
پژوهش در توانبخشی ورزشی
2383-1464
2383-1464
1395
4
8
مقایسه منتخبی ازفاکتورهای بیومکانیکی مرتبط با خطر سقوط در زنان سالمند
مهسا
نفعی
رامین
بلوچی
شهناز
شهربانیان
هدف: هدف از تحقیق حاضر مقایسه قدرت و دامنه حرکتی اندام تحتانی در بین زنان سالمند با و بدون خطر سقوط بود. مواد و روش ها: تحقیق حاضر از نظر نوع تحقیق مقطعی و از نظر ماهیت کاربردی بود. نمونه ها در دو گروه با سابقه سقوط و بدون سابقه سقوط طبقه بندی شدند. حداکثر قدرت ایزومتریک عضلات پلنتارفلکسورمچ پا ، دورسی فلکسور مچ پاو عضله چهار سر ران توسط دینامومتر دستی، و دامنه حرکتی پاسیو دورسی فلکشن مچ پا و اکستنشن مفصل ران توسط گونیامتر یونیورسال ارزیابی شدند. تحلیل آماری با استفاده از آزمون t مستقل و توسط نرم افزار SPSS انجام شد. یافته ها: یافته های تحقیق نشان داد که حداکثر قدرت ایزومتریک عضلات چهار سر ران و پلنتار فلکسور مچ پا و دامنه حرکتی پاسیو دورسی فلکشن مچ پا و اکستنشن مفصل ران در زنان سالمند با سابقه سقوط نسبت به سالمندان بدون سابقه سقوط به طور معنی داری کمتر بود، در حالی که قدرت عضلات دورسی فلکسور تفاوت معنی داری نداشت. نتیجه گیری: کاهش حداکثر قدرت ایزومتریک عضلات چهار سر ران و پلنتارفلکسورهای مچ پا، دامنه حرکتی اکستنشن مفصل ران و دورسی فلکشن مچ پا جزء فاکتورهایی بودند که در سقوط زنان سالمند بالای 65 سال نقش اساسی داشتند. لذا در برنامه های اصلاحی و توانبخشی ورزشی مربوط به این افراد باید این فاکتورها را در نظر گرفت.
حداکثر قدرت ایزومتریک عضلانی
دامنه حرکتی
سالمندی
2016
11
21
85
92
https://rsr.basu.ac.ir/article_1823_42a54722544d8cbac1435fc589fce72c.pdf
پژوهش در توانبخشی ورزشی
2383-1464
2383-1464
1395
4
8
مقایسه آسیب های افسران مرد دانشگاه پلیس قبل و بعد از 5 ماه تمرین رژه
احمدرضا
عرشی
سید محمد
حسینی
شهاب
علیزاده
اسماعیل
علی بخشی
زمینه و هدف: هدف پژوهش حاضر شناسایی میزان نرخ شیوع آسیب های رژه دانشجویان دانشگاه پلیس قبل و بعد از 5 ماه رژه می باشد. روش بررسی: تحقیق حاضر از نوع توصیفی_ میدانی است. جامعه تحقیق، کلیه دانشجویان نیروهای انتظامی (750 نفر دانشجوی تهیه در دانشگاه پلیس) و نمونه آماری شامل 196 نفر با میانگین و انحراف استاندارد سنی 1.1±19.5، قد 5.1±176.9، وزن 6.5±66.4 و شاخص توده بدنی 1.8±21.2 بودند. تکمیل مرحله اول پرسشنامه در دانشکده پلیس انجام گرفت. سپس 5 ماه بعد مرحله دوم تکمیل پرسشنامه انجام شد. ازروش آماری تی همبسته با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 18 استفاده شد. یافته ها: نتایج حاصل از t همبسته نشان دادکه بین آسیب دیدگی گروه رژه رونده قبل و بعد از 5 ماه رژه تفاوت معنی داری وجود دارد. بیشترین آسیب ها از مچ پا (25.9%) و ساق با 21.9% (که در مرحله اول بیشترین درصد را به خود اختصاص داده بودند) در مرحله دوم به زانو 34.4% تغییر یافته بود. نتیجه گیری: در مرحله اول تعداد زیادی از آسیب ها از نوع حاد بودند (شین اسپلینت، تاول در پا و ...) اما در مرحله دوم که افراد تمرینات رژه را پشت سر گذاشتند به این آسیب ها سازگار شده و این آسیب ها جای خود را به آسیب های مزمنی از جمله کمردرد و استرس فراکچر دادند. این مسئله اهمیت توجه به حرکات تکراری را در نظامیان نشان می دهد که باید تعدیل هایی در نوع این حرکات تکراری (رژه) انجام شود.
رژه
آسیب های بدنی
نظامیان
دانشجویان افسری
2016
11
21
94
100
https://rsr.basu.ac.ir/article_1824_7bfa65fcd534d90687a47d812abfe539.pdf
پژوهش در توانبخشی ورزشی
2383-1464
2383-1464
1395
4
8
مقایسه فعالیت الکترومیوگرافی گلوتیوس مدیوس در ورزشکاران زن و مرد در مهارت های پرش فرود تک پا و جفت پا
هومن
مینونژاد
پدرام
پورمحمودیان
زمینه و هدف: ضعف سیستم نوروموسکولار عضلات مفصل ران بعنوان یکی از علل بروز بیشتر آسیب لیگامان صلیبی قدامی در زنان میباشد. لذا هدف اولیه تحقیق بررسی تفاوت های موجود در میزان فعالیت و زمان فعال شدن عضله گلوتئوس مدیوس بین زنان و مردان در هنگام فرود، و هدف دوم این میباشد که تغییر در نحوه فرود تک پا و جفت پا میتواند در فعالیت این عضله تغییر ایجاد کند یا خیر. روش بررسی: در مطالعه توصیفی-مقایسه ای حاضر، تعداد 9 مرد و 9 زن والیبالیست دانشگاهی بصورت داوطلبانه شرکت کردند. نتایج فعالیت و زمان فعال شدن عضله در پرش-فرود تک پا و جفت پا بوسیله دستگاه ME6000 ثبت و با روشهای آماری T مستقل و وابسته مورد بررسی قرار گرفتند(05/0≥p). یافته ها: بین زنان و مردان هیچ گونه تفاوت معنی داری از نظر فعالیت گلوتئوس مدیوس در پرش-فرود تک پا و جفت پا وجود ندارد(05/0<p). در مقایسه پرش-فرود تک پا و جفت پا دیده شد که زمان فعال شدن و میزان فعالیت عضله در پرش-فرود تک پا بطور معنی داری بیشتر از پرش-فرود جفت پا بود(05/0>p). نتیجه گیری: فعالیت بیشتر عضله در پرش-فرود تک پا نشان میدهد که در تمرینات بهبود نوروموسکولار استفاده از تمرینات پرش-فرود تک پا بهتر است. در زمان فعال شدن و میزان فعالیت عضله بین دو جنس تفاوت معنی داری وجود ندارد، لذا ضعف نوروموسکولار گلوتئوس مدیوس دلیل بروز بیشتر آسیب لیگامان صلیبی قدامی در زنان نمیباشد و تحقیقات بیشتر بر روی دیگر عضلات برای شناخت دلایل بروز بیشتر این آسیب در زنان نیاز است.
لیگامان صلیبی قدامی
الکترومیوگرافی
زانو
گلوتئوس مدیوس
2016
11
21
101
115
https://rsr.basu.ac.ir/article_1825_f037336c5e7a1ed330198b2bfe01cd1f.pdf