دانشگاه بوعلی سینا
پژوهش در توانبخشی ورزشی
2383-1464
2383-1472
8
15
2020
08
22
ارزیابی پارامترهای فضایی - زمانی در بیماران مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی با و بدون پای پرونیت طی راه رفتن
1
9
FA
ملیحه
براز
0000-0002-0397-5845
دانشجوی دکترا بیومکانیک ورزشی، دانشگاه بوعلی سینا همدان، همدان، ایران
malihebrz236@gmail.com
نادر
فرهپور
استاد گروه بیومکانیک ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه بوعلی سینا همدان، همدان، ایران
naderfarahpour1@gmail.com
محمد تقی
کریمی
استاد گروه ارتوپد فنی، مرکز توانبخشی، دانشگاه علوم پزشکی شیراز، شیراز، ایران
karimi@rehab.mui.ac.ir
محمدرضا
رضایی
کارشناسی ارشد؛ دانشکده توانبخشی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان ، ایران
10.22084/rsr.2021.22876.1541
زمینه و هدف: تأثیر متقابل بین ساختار پا و الگوی راه رفتن مورد تأکید محققین قرار گرفته است اما این اثر در بیماران کمردرد تبیین نشده است. بنابراین هدف از این مطالعه ارزیابی پارامترهای فضایی - زمانی در بیماران مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی با و بدون پای پرونیت طی راه رفتن است.
روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی، بهصورت داوطلبانه تعداد 10 نفر برای هر یک از گروههای سالم، بیماران کمردرد با پای طبیعی و پرونیت انتخاب شدند. سیستم تصویربرداری وایکان برای اندازهگیری متغیرهای فضایی - زمانی راه رفتن با سرعت دلخواه بدون کفش استفاده شد.
یافتهها: یافتهها نشان داد سرعت راه رفتن در هر دو گروه کمردرد با و بدون پای پرونیت نسبت به گروه سالم کمتر است (p˂0.05). طول گام و قدم در گروه کمردرد با پای طبیعی، از سایر گروهها کمتر است (p˂0.05). زمان فاز حمایت دوگانه در گروه کمردرد با پای طبیعی از گروه سالم بزرگتر است (p˂0.05). همچنین عرض گامبرداری و زمان چرخه در گروه کمردرد با پای پرونیت از گروه سالم بزرگتر است (p˂0.05).
نتیجهگیری: به نظر میرسد متغیرهای فضایی- زمانی در گروههای کمردرد تحت تأثیر ساختار پا قرار دارند. نتایج حاضر نشان داد در گروه کمردرد با پای طبیعی، کاهش سرعت راه رفتن با افزایش زمان فاز حمایت دوگانه، کاهش طول گام و طول قدم همراه است. همچنین در گروه کمردرد با پای پرونیت، کاهش سرعت راه رفتن با افزایش زمان چرخه و عرض گام همراه است. بهتر است برنامههای تمرینی و توانبخشی با توجه به ساختار پا برای بیماران کمردرد بهینه سازی شود.
پارامترهای فضایی–زمانی,کمردرد مزمن غیراختصاصی,پرونیشن اضافی پا,پای برهنه
https://rsr.basu.ac.ir/article_3837.html
https://rsr.basu.ac.ir/article_3837_2bd6293a24376f8eaa9771a951ca447b.pdf
دانشگاه بوعلی سینا
پژوهش در توانبخشی ورزشی
2383-1464
2383-1472
8
15
2020
08
22
تأثیر 8 هفته تمرینات اسکات تکپا بر تعادل، قدرت اندام تحتانی و کیفیت زندگی دانش آموزان کمتوان ذهنی
11
19
FA
مژگان
اسحقی
کارشناسی ارشد، گروه آسیب شناسی ورزشی و حرکات اصلاحی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان (خوراسگان).اصفهان.ا
m.eshaghi.1992@gmail.com
غلامعلی
قاسمی
0000-0002-7560-017x
دانشیار، گروه آسیب شناسی ورزشی و حرکات اصلاحی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
gh.ghasemi@yahoo.com
10.22084/rsr.2020.21815.1511
زمینه و هدف: افراد کمتوان ذهنی به دلیل مشکلات خاص ذهنی و جسمی کم تحرک هستند و دچار اختلالات عملکردی حرکتی میباشند. بنابراین هدف این تحقیق مطالعه تأثیر هشت هفته تمرینات اسکات تکپا بر تعادل، قدرت اندام تحتانی و کیفیت زندگی دانشآموزان کمتوان ذهنی بود.
روش بررسی: در این مطالعه نیمهتجربی 30 نفر از دانشآموزان 7 تا 11 ساله پسر با بهره هوشی 50 تا 70، بهصورت هدفمند و در دسترس انتخاب و در دو گروه (15 نفره) تجربی و کنترل همتاسازی شدند. جهت ارزیابی تعادل و قدرت اندام تحتانی آزمودنیها از آزمون قابلیت حرکتی بروئینینکس- اوزرتسکی و جهت ارزیابی کیفیت زندگی از پرسشنامه کیفیت زندگی کامینز استفاده شد. گروه تجربی به مدت 8 هفته (سه جلسه 60 دقیقهای) تمرینات اسکات تکپا را انجام دادند. در این مدت گروه کنترل بدون برنامه تمرینی خاصی بودند. در پایان از هر دو گروه پسآزمون بهعمل آمد. بـرای تعیین اثـربخشـی تمرینات آزمـون آمـاری تحلیل واریانس با اندازهگیریهای تکراری به کمک نـرمافزار 19SPSS بهکار رفت. سـطح معنـیداری در کلیه تحلیلها 05/0 در نظر گرفته شد.
یافتهها: نتایج نشان داد که تمرینات اسکات تکپا تأثیر معنیداری بر تعادل ایستا و پویا، قدرت اندام تحتانی و کیفیت زندگی کودکان کمتوان ذهنی داشته است (05/0p≤).
نتیجهگیری: با توجه به نتایج حاضر میتوان از تمرینات اسکات تکپا بهمنظور بهبود تعادل ایستا، پویا، قدرت اندام تحتانی و کیفیت زندگی کودکان کمتوان ذهنی میتوان استفاده کرد.
اسکات تکپا,تعادل,قدرت اندام تحتانی,کیفیت زندگی,کمتوان ذهنی
https://rsr.basu.ac.ir/article_3835.html
https://rsr.basu.ac.ir/article_3835_b57d27d00f80df3ce18e2b787b081d55.pdf
دانشگاه بوعلی سینا
پژوهش در توانبخشی ورزشی
2383-1464
2383-1472
8
15
2020
08
22
تاثیر برنامه تمرینی ثباتبخشی پویای عصبی عضلانی بر آزمون غربالگری حرکات عملکردی
21
31
FA
لیلی
مهدیه
0000-0001-8557-3710
دکترای گروه حرکات اصلاحی و آسیب شناسی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
l.mahdieh@gmail.com
وحید
ذوالکتاف
دانشیار گروه حرکات اصلاحی و آسیب شناسی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
v.zolaktaf@spr.ui.ac.ir
یاور
زارعی
دانشجوی دکترای گروه حرکات اصلاحی و آسیب شناسی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
zarei.yavar33@gmail.com
فریبا
لسانی
کارشناسی ارشد گروه حرکات اصلاحی و آسیب شناسی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
f.lesani8@gmail.com
مجتبی
بابایی خورزوقی
استادیار، مرکز تربیت بدنی، دانشگاه صنعتی اصفهان، اصفهان، ایران
babaei@iut.ac.ir
10.22084/rsr.2021.22688.1535
زمینه و هدف: تمرینات ثباتبخشی پویای عصبیعضلانی (DNS) روشی جدید بر پایه حرکات بنیادی بهمنظور اصلاح برنامه حرکتی در سیستم عصبی مرکزی میباشد. بنابراین در تحقیق حاضر اثر تمرینات DNS بر آزمون غربالگری حرکات عملکردی (FMS) بررسی شد.
روش بررسی: نمونه تحقیق شامل 34 دانشجوی دختر بود که بهطور تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. سن، قد و وزن گروه تجربی بهترتیب 68/0±8/18 سال، 63/5±4/160 سانتیمتر و 41/14±4/61 کیلوگرم و در گروه شاهد 91/0±9/18 سال، 16/3±5/160 سانتیمتر و 10/12±2/61 کیلوگرم بود. گروه شاهد تمرینات معمول آمادگی جسمانی و گروه تجربی پروتکل تمرینی DNS را 3 جلسه 50 دقیقهای در هفته به مدت 6 هفته انجام دادند. FMS بهعنوان پیشآزمون و پسآزمون اندازهگیری شد. جهت تحلیلدادهها از روش آماری ANOVA با اندازههای تکراری در سطح معنیداری 05/0 P≤ استفاده گردید.
یافتهها: نتایج نشان داد که اثر تعاملی به نفع گروه تجربی (0001/0 = P، 42/250=(1و32) F) معنادار بود. همچنین اثر اصلی نوبت آزمون (0001/0 = P، 50/347 = (1و32) F) و اثر اصلی گروه (0001/0 =P، 45/16 = (1و32) F) معنادار شد.
نتیجهگیری: یافتههای ما مؤید آن است که احتمالاً میتوان از تمرین حرکات بنیادین برای بهبود حرکات عملکردی استفاده نمود. در حقیقت پیشرفت معنیدار گروه تجربی در FMS به تقویت الگوی حرکتی در نتیجه تمرینات DNS مربوط میشود.
ثباتبخشی پویای عصبی عضلانی,غربالگری حرکات عملکردی,آسیب
https://rsr.basu.ac.ir/article_3836.html
https://rsr.basu.ac.ir/article_3836_47cee62d54a2b7430f1415752c0c74a3.pdf
دانشگاه بوعلی سینا
پژوهش در توانبخشی ورزشی
2383-1464
2383-1472
8
15
2020
08
22
تاثیرهشت هفته تمرینات ثبات داینامیک عصبی - عضلانی بر میزان درد، دامنه حرکتی و استقامت عضلانی منتخب تنه در زنان مبتلا به کمردرد مزمن
33
43
FA
بهناز
گلپایگانی
کارشناسیارشد آسیب شناسی ورزشی و حرکات اصلاحی امدادگر ورزشی، تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران جنوب
beh_gol63@yahoo.com
فریبرز
هوانلو
0000-0002-8743-6442
دانشیار گروه تندرستی و بازتوانی ورزشی، دانشگاه شهید بهشتی
fhovanloo@gmail.com
محمدعلی
بحرینی پور
استادیار گروه تربیت بدنی و علوم پزشکی، دانشکده شهید چمران کرمان، دانشگاه فنی و حرفهای، تهران، ایران
alibahreini1974@gmail.com
10.22084/rsr.2020.21265.1496
زمینه و هدف: کمردرد از متداولترین مشکلات سلامتی و درمان کشورهای مختلف خصوصاً کشورهای صنعتی است، هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر تمرینات ثبات داینامیک بر استقامت عضلات تنه، میزان درد و دامنه حرکتی زنانی که به کمردرد مزمن مبتلا شدهاند.
روش بررسی: آزمودنیها این تحقیق شامل 30 نفر از زنان مبتلا به کمر درد مزمن غیر ورزشکار بودند که دامنه سنی بین 19 تا 48 سال قرار داشتند و بهصورت تصادفی به دو گروه تجربی (15=n) و کنترل (15=n) تقسیم شدند. کلیه آزمودنیها ابتدا با پرسشنامه اوسوستری از نظر میزان ناتوانی در ناحیه کمر مورد ارزیابی قرار گرفتند. مقیاس بصری درد، گونیامتر و آزمون ایتو به ترتیب جهت تعیین درد، دامنه حرکتی و استقامت عضلانی بهکار گرفته شد. پس از ارزیابی اطلاعات در پیشآزمون، گروه تجربی برنامه تمرینی ثبات داینامیک عصبی - عضلانی (DNS) را به مدت هشت هفته انجام دادند اما در این دوره گروه کنترل برنامه بازتوانی خاصی را دریافت نکردند. پس از 8 هفته مجدداً ارزیابیها در پسآزمون انجام شد و برای تجزیه تحلیل دادههااز آزمون تی زوجی و تی مستقل در سطح معنیداری 05/0 استفاده شد..
یافتهها: نتایج نشان داد که پس از هشت هفته تمرینات ثبات داینامیک عصبی و عضلانی بر متغیر درد، استقامت عضلانی و دامنه حرکتی تأثیر معنیداری (05/0≥ p) داشت. همچنین نتایج تحقیق در زمینه تفاوت بین گروهها نشان دهنده وجود تفاوت مبین دو گروه در متغیرهای درد، استقامت عضلانی و دامنه حرکتی بود (05/0≥ p).
نتیجهگیری: تمرینات ثبات داینامیک عصبی- عضلانی (DNS) با تمرکز بر روند رشد طبیعی سیستم حرکتی، باعث کاهش درد، افزایش دامنه حرکتی و استقامت گروه عضلانی تنه و کمر در مبتلایان به کمر درد مزمن میشود.
تمرینات DNS,کمردرد مزمن,دامنه حرکتی,استقامت تنه
https://rsr.basu.ac.ir/article_3831.html
https://rsr.basu.ac.ir/article_3831_fff4200101c00e3a1ca07a91c3949d76.pdf
دانشگاه بوعلی سینا
پژوهش در توانبخشی ورزشی
2383-1464
2383-1472
8
15
2020
08
22
تاثیر ریتم شبانه روزی بر تغییرات حس عمقی مفصل زانو در مردان سالمند شهرکرمان
45
54
FA
احسان
ابراهیمی پور
کارشناس ارشد بیومکانیک ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه شهید باهنر کرمان
ehsan94321001@gmail.com
فرشته
ثابت
0000-0002-3327-9146
کارشناس ارشد بیومکانیک ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه شهید باهنر کرمان
fereshteh_sabet@yahoo.com
مهرداد
عنبریان
استاد گروه بیومکانیک ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه بوعلی سینا همدان
mehrdadanbarian36@gmail.com
محمدرضا
امیرسیف الدینی
دانشیار گروه بیومکانیک، دانشکده علوم ورزشی دانشگاه شهید باهنر کرمان
seyfaddini@uk.ac.ir
10.22084/rsr.2020.21576.1506
زمینه و هدف: حس عمقی از عوامل مهم در پیشگیری از آسیب به شمار می رود که تحت تأثیر عوامل بسیاری از جمله ریتم شبانه روزی موجود در بدن انسان است. اختلال در عملکرد حس عمقی می تواند خطر بروز آسیب و سقوط را در سالمندان افزایش دهد. هدف از انجام این تحقیق بررسی تأثیر دو زمان روز بر دقت عملکرد حس عمقی مفصل زانو در مردان سالمند شهر کرمان بود.
روش بررسی: تعداد 20 مرد سالمند با میانگین سن 34/6±09/68 سال، قد 99/6±23/171 سانتیمتر و وزن 54/10±12/75 کیلوگرم بر اساس معیارهای ورود و خروج از تحقیق و به شکل هدفمند انتخاب شدند. خطای بازسازی زاویه ای مفصل زانو در دو زمان مختلف روز (30/7 صبح و 5 عصر) و دو زاویه هدف و فلکسیون توسط روش مارکرگذاری پوستی و عکسبرداری دیجیتال اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل عکس ها از نرمافزار اُتوکد و مقایسه داده ها از آزمون تحلیل واریانس با اندازهگیریهای مکرر استفاده شد (05/0p<).
یافته ها: با وجود ثبت رکوردهای متفاوت در ساعات مختلف و کمتر بودن میانگین خطاهای بازسازی در ساعات ابتدایی روز، طبق نتایج آزمون تحلیل واریانس تفاوت معنی داری در نتایج اندازه گیری های خطای بازسازی هیچ یک از دو زاویه هدف در ساعات مختلف مشاهده نشد 05/0p>.
نتیجه گیری: با توجه به نتایج، بهنظر می رسد که دقت عملکرد حس عمقی مفصل زانو تحت تأثیر ریتم شبانهروزی قرار نداشته و بر این اساس، تفاوتی در احتمال بروز آسیبدیدگی و احتمالاً سقوط سالمندان در ساعات مختلف شبانهروز وجود ندارد.
حس عمقی,ریتم شبانه روزی,سالمندی,بازسازی زاویهای مفصل
https://rsr.basu.ac.ir/article_3834.html
https://rsr.basu.ac.ir/article_3834_ceda93a73f6ac3301caae72b7f4c60b6.pdf
دانشگاه بوعلی سینا
پژوهش در توانبخشی ورزشی
2383-1464
2383-1472
8
15
2020
08
22
تأثیر دو نوع تمرینات اصلاحی رایج و NASM بر زاویه Q داینامیک و حس وضعیت دانشآموزان دختر دارای ژنووالگوم
55
66
FA
حسین
شاهرخی
0000-0003-2735-3087
استادیار گروه آسیب شناسی و حرکات اصلاحی، دانشکده علوم ورزشی دانشگاه حکیم سبزواری، سبزوار، ایران
h.shahrokhi@gmail.com
حسین
مهرابیان
0000-0002-7654-5547
دکترای آسیب شناسی و حرکات اصلاحی، دانشکده علوم ورزشی دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران
mehrabian_h@yahoo.com
نرجس
عبدالهی نطنزی
000-0002-2456-4874
کارشناس ارشد آسیب شناسی و حرکات اصلاحی، دانشکده علوم اجتماعی، دانشگاه رجاء، قزوین، ایران
n.abdollahinatanzi@gmail.com
10.22084/rsr.2020.21359.1499
زمینه و هدف: ژنووالگوم، منجر به ایجاد تغییراتی در ساختار و عملکرد عضلات اطراف زانو، حس عمقی، عملکرد عصبی - عضلانی و کنترل اندام تحتانی میشود. از اینرو، هدف از این مطالعه بررسی تأثیر تمرینات اصلاحی رایج و NASM بر زاویه Q داینامیک و حس وضعیت دانشآموزان دختر دارای ژنووالگوم بود.<br /> روش بررسی: 45 نفر دانشآموز دختر 16-12 سال دارای ژنووالگوم، بهطور داوطلبانه در تحقیق شرکت کردند و با همگنسازی به گروه تجربی یک (رایج) و گروه تجربی دو (NASM) و یک گروه کنترل تقسیم شدند. گروههای تجربی هشت هفته تحت تمرینات اصلاحی رایج و NASM قرار گرفتند. در پیشآزمون و پسآزمون، زاویه Q داینامیک و حس وضعیت مفصل زانو مورد ارزیابی قرار گرفت. بهمنظور تجزیه و تحلیل دادهها، از آمار توصیفی، آزمون t همبسته، تحلیل واریانس و تست تعقیبی توکی در سطح معناداری 05/0 استفاده شد.<br /> یافتهها: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که تمرینات اصلاحی رایج و NASM در پسآزمون منجربه کاهش زاویه Q داینامیک شد ولی تفاوت معناداری بین سه گروه جود نداشت اما با مقایسه میانگینها، در گروه NASM نسبتبه رایج کاهش بیشتری مشاهده شد. همچنین، تأثیر هر دو نوع تمرین در پسآزمون بر حس وضعیت معنادار بود و بین سه گروه تفاوت معناداری وجود داشت که از نظر میانگین، فقط بین گروه NASM و کنترل تفاوت معنادار مشاهده شد.<br /> نتیجهگیری: با توجه به نتایج بهدست آمده، هر دو نوع تمرین منجربه بهبود زاویه Q داینامیک و حس وضعیت شدند ولی تأثیر تمرینات اصلاحی NASM بیشتر بود. از اینرو، توصیه میگردد در بهبود ژنووالگوم از هر دو نوع تمرین بهویژه تمرینات اصلاحی NASM استفاده شود
تمرینات اصلاحی,NASM,حس وضعیت,زاویه Q,ژنووالگوم
https://rsr.basu.ac.ir/article_3832.html
https://rsr.basu.ac.ir/article_3832_8a6696898d96840c1ad4ed03d775f152.pdf
دانشگاه بوعلی سینا
پژوهش در توانبخشی ورزشی
2383-1464
2383-1472
8
15
2020
08
22
تاثیر هشت هفته تمرینات با کش بر حس عمقی مفصل شانه بازیکنان نخبه مرد بسکتبال با ویلچر
67
76
FA
زهرا
شکری زاده
کارشناسی ارشد، رشته آسیبشناسی ورزشی و حرکات اصلاحی، دانشکده تربیتبدنی و علوم ورزشی دانشگاه شهید بهشتی، تهران
shokrizadeh.marjan@gmail.com
مصطفی
زارعی
0000-0001-9063-686X
استادیار گروه بازتوانی ورزشی و تندرستی، دانشکده تربیتبدنی و علوم ورزشی دانشگاه شهید بهشتی، تهران
zareeimostafa@yahoo.com
امیر حسین
براتی
0000.0002.9952.5557
دانشیار گروه بازتوانی ورزشی و تندرستی، دانشکده تربیتبدنی و علوم ورزشی دانشگاه شهید بهشتی، تهران
ahbarati20@gmail.com
فریبا
محمدی
استادیار گروه آسیبشناسی و حرکات اصلاحی، پژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی، تهران
mohammadi.ssrc@gmail.com
10.22084/rsr.2020.21388.1502
زمینه و هدف: مفصل شانه ورزشکاران بسکتبال با ویلچر به علت حرکات پرتابی بالای سر، فعالیتهای تکراری راندن ویلچر و تحمل وزن بدن، متحمل فشارها و آسیبهای زیادی میشود که منجر به کاهش حس عمقی خواهد شد. هدف این پژوهش بررسی تأثیر هشت هفته برنامه تمرینات با کش بر حس عمقی مفصل شانه ورزشکاران نخبه مرد بسکتبال با ویلچر بود.
روش بررسی: ۱۴ بازیکن (8 نفر گروه تمرین، 6 نفر گروه کنترل) از 2 باشگاه در استان تهران در این پژوهش شرکت کردند. تیمها به دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. در ابتدا با دستگاه آیزوکنتیک بایودکس، حس عمقی عضلات چرخانندههای داخلی و خارجی دست برتر بازیکنان، از دو روش حس موقعیت مفصل (JPS) و آستانه تشخیص حرکت (TTDM) بهوسیله دستگاه آیزوکنتیک بایودکس سیستم 4 اندازهگیری شد، سپس گروه مداخله به مدت هشت هفته برنامه پیشگیری از آسیب شانه با کش را اجرا کردند و در انتها از هر دو گروه مجدداً با دستگاه آیزوکنتیک آزمون گرفته شد.
یافتهها: نتایج پژوهش نشان داد که این برنامه تمرینی باعث افزایش حس عمقی چرخشدهندههای داخلی و خارجی میشود (05/0P<).
نتیجهگیری: از یافتههای این پژوهش میتوان نتیجه گرفت که برنامه تمرینی پیشگیری از آسیب شانه با استفاده از کش بر حس عمقی چرخشدهندههای داخلی و خارجی شانه ورزشکاران بسکتبال با ویلچر بسیار اثرگذار بوده است؛ بنابراین به مربیان و بازیکنان بسکتبال با ویلچر و بازیکنان دیگر رشتههای ورزشی و ویلچررانان غیر ورزشکار توصیه میشود این برنامه تمرینی را در طولانی مدت جهت بهبود حس عمقی عضلات شانه اجرا نمایند.
حس عمقی,مفصل شانه,پیشگیری از آسیب,بسکتبالبا ویلچر,تمرینات با کش
https://rsr.basu.ac.ir/article_3833.html
https://rsr.basu.ac.ir/article_3833_c545c54c047144a4e6b141dabb287350.pdf
دانشگاه بوعلی سینا
پژوهش در توانبخشی ورزشی
2383-1464
2383-1472
8
15
2020
08
22
مقایسه تأثیر یک دوره تمرینات ثبات مرکزی و تمرین در آب بر تعادل ایستا و پویا دختران کمتوان ذهنی آموزشپذیر
77
86
FA
شکوفه
فیضی
کارشناس ارشد آسیب شناسی و حرکات اصلاحی دانشگاه آزاد اسلامی، واحد کرج
shokofe.feyzi1373@gmail.com
سیدصدرالدین
شجاع الدین
دانشیار گروه آموزشی بیومکانیک وآسیب شناسی ورزشی دانشگاه خوارزمی
sa_shojaedin@yahoo.com
محی الدین
بهاری
0000-0003-0920-1944
استادیار دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد کرج
bahari_mohialdin@yahoo.com
10.22084/rsr.2021.22740.1536
زمینه و هدف: هدف تحقیق حاضر، بررسی تأثیر یک دوره تمرینات ثبات مرکزی و تمرین در آب بر تعادل، انعطاف ناحیه تنه و عملکرد اندام تحتانی دختران کمتوان ذهنی آموزشپذیر است.<br /> روش بررسی: نمونههای تحقیق شامل 30 دانشآموز دختر کمتوان ذهنی آموزشپذیر مدرسه استثنایی نظام مافی بودند که بهطور تصادفی به دو گروه تجربی (20 نفر) و کنترل (10 نفر) تقسیم شدند. جهت اندازهگیری تعادل ایستا از آزمون اصلاح شده لک لک و تعادل پویا تست راه رفتن پاشنه به پنجه، استفاده گردید. گروه تجربی به مدت 8 هفته (3 جلسه در هفته) تمرینات خود را در محیط استخر انجام دادند و گروه کنترل در طول مطالعه از انجام هرگونه فعالیت اجتناب نمودند.<br /> یافته ها: یافته های آماری نشان داد که در اندازه گیری تعادل ایستا و پویا تأثیر تمرینات ثبات مرکزی بیشتر از تمرینات در آب بود (05/0p <). در انعطافپذیری تأثیر تمرینات در آب بیشتر از تمرینات ثبات مرکزی (05/0p <) و در عملکرد اندام تحتانی تأثیر تمرینات ثبات مرکزی بیشتر از تمرینات در آب بود (05/0p <).<br /> نتیجه گیری: در پژوهش حاضر مشاهده شد که تمرینات ثبات مرکزی و همچنین تمرینات در محیط آب باعث افزایش تعادل ایستا و پویا در کودکان کمتوان ذهنی میگردد. تمرینات ثبات مرکزی از طریق تقویت عضلات عمقی بدن در ناحیه شکم، لگن و رانها و همچنین ثبات و استحکام نواحی نام برده میتواند برای کودکان کمتوان ذهنی مؤثر باشد.
دختران کمتوان ذهنی,تمرینات ثبات مرکزی,تمرین در آب,تعادل ایستا و پویا
https://rsr.basu.ac.ir/article_3842.html
https://rsr.basu.ac.ir/article_3842_3dcf9337d6aafe414590bb9e21526bf5.pdf
دانشگاه بوعلی سینا
پژوهش در توانبخشی ورزشی
2383-1464
2383-1472
8
15
2020
08
22
مقایسه اثر تمرینات مقاومتی همطول و کوتاهشونده بر تعادل پویا و عملکردی و ماندگاری تمرینات بر تعادل عملکردی زنان سالمند
87
99
FA
علیرضا
فارسی
0000-0002-2086-6632
دانشیار رفتار حرکتی، گروه علوم رفتاری و شناختی در ورزش، دانشکده علوم ورزشی و تندرستی، دانشگاه شهید بهشتی تهران، تهران، ایران.
ar.farsi@gmail.com
مریم
کاویانی
0000-0002-1922-6611
استادیار رفتار حرکتی، گروه علوم رفتاری و شناختی در ورزش، دانشکده علوم ورزشی و تندرستی، دانشگاه شهید بهشتی تهران، تهران، ایران
maryam.kavyan@gmail.com
ناهید
مقدم منش
کارشناسیارشد رشد حرکتی، گروه علوم رفتاری و شناختی در ورزش، دانشکده علوم ورزشی و تندرستی، دانشگاه شهید بهشتی تهران، تهران، ایران
nahid.moghaddam1994@gmail.com
10.22084/rsr.2021.22434.1532
زمینه و هدف: یکی از مشکلات سالمندان کاهش تعادل و افزایش نوسانات قامتی است. هدف این پژوهش مقایسه تأثیر تمرینات مقاومتی هم طول و کوتاه شونده بر تعادل پویا و تعادل عملکردی در زنان سالمند بود.
روش بررسی: 30 زن سالمند (7/5±1/66) بهطور داوطلبانه انتخاب شدند و به سه گروه همگن همطول، کوتاهشونده و کنترل تقسیم شدند. تعادل پویا با استفاده از دستگاه بایودکس و تعادل عملکردی نیز با آزمون برخاستن و راه رفتن زماندار اندازهگیری شدند. تمرینات مقاومتی به تفکیک گروه همطول و کوتاهشونده به مدت 18 جلسه (40 دقیقهای، سه جلسه در هفته) اجرا شدند. شرکتکنندگان قبل، بعد، یک و دو ماه پس از تمرین آزمون شدند. برای تحلیل دادهها از آزمون تحلیل واریانس عاملی مرکب استفاده شد.
یافته ها: تمرین مقاومتی همطول و کوتاهشونده، تأثیر معناداری بر بهبود تعادل پویا (001/0P=) و تعادل عملکردی (001/0P=) زنان سالمند داشت. تأثیر تمرینات همطول بر تعادل پویا، بیشتر از تمرینات کوتاهشونده بود. در مقابل تأثیر تمرینات کوتاهشونده بر تعادل عملکردی بیشتر از تمرینات همطول بود. تمرینات، تأثیر ماندگار معنیداری بر تعادل عملکردی داشت (001/0P=).
نتیجه گیری: تمرینات مقاومتی همطول و کوتاهشونده بر تعادل تأثیر مثبتی داشت. این تأثیر تا ۲ ماه بعد از پایان تمرینات همچنان بر تعادل عملکردی حفظ شده بود.
تمرینات مقاومتی,تعادل,آزمون تعادل برخاستن و راه رفتن زمان دار,بایودکس,سالمند
https://rsr.basu.ac.ir/article_3844.html
https://rsr.basu.ac.ir/article_3844_2e35d82b386c2cbb664260c2cb341a5e.pdf
دانشگاه بوعلی سینا
پژوهش در توانبخشی ورزشی
2383-1464
2383-1472
8
15
2020
08
22
اثر 8 هفته تمرینات توانبخشی ترکیبی (ثبات مرکزی و تراباند) بر میزان فاصله کندیلهای داخلی زانو، زاویه Q و استقامت عضلات مرکزی در دانشآموزان نوجوان مبتلا به زانوپرانتزی
101
113
FA
زهره
عرب جعفری
0000-0002-0861-1469
کارشناسی ارشد آسیب شناسی ورزشی و حرکات اصلاحی، دانشکده علوم ورزشی وتربیت بدنی، دانشگاه آزاد اسلامی اصفهان واحد خوراسگان، اصفهان ، ایران
hoomanfatahi92@yahoo.com
هومن
فتاحی
ORCID:0000-0002-086
دکتری تخصصی آسیب شناسی ورزشی و حرکات اصلاحی، دانشکده علوم ورزشی وتربیت بدنی، دانشگاه آزاد اسلامی اصفهان واحد خوراسگان، اصفهان ، ایران
z.arabjafari.72@gmail.com
پرستو
شمسه کهن
ORCID: 0000-0002-009
استادیار، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد اصفهان (خوراسگان)، اصفهان، ایران.
parastooshams@yahoo.com
10.22084/rsr.2021.22170.1523
زمینه و هدف: زانوپرانتزی یکی از شایع ترین اختلالات اندام تحتانی است که فرد بر روی لبه خارجی پا راه میرود. هدف از این مطالعه تعیین اثر 8 هفته تمرینات توانبخشی ترکیبی (ثبات مرکزی و تراباند) بر میزان فاصله کندیل های داخلی ران، زاویهQ و استقامت عضلات مرکزی در دانشآموزان نوجوان مبتلا به زانوپرانتزی است.
روش بررسی: 30 دانشآموز دختر دوره متوسطه اول مبتلا به زانوپرانتزی بهصورت هدفمند و در دسترس انتخاب و بهطور تصادفی در دو گروه 15 نفری تجربی (سن 74/0±47/14 سال، قد 93/0±80/158 سانتیمتر، وزن 68/8±80/48 کیلوگرم) و کنترل (سن 76/0±14 سال، قد 18/5±73/157 سانتیمتر، وزن 22/5± 13/49 کیلوگرم) تقسیم شدند. فاصله بین کندیلهای داخلی ران، زاویهQ و استقامت عضلات مرکزی بهترتیب بهوسیله کولیس، گونیامتر و تست پلانک جانبی مکگیل اندازهگیری شد. آزمودنیهای گروه تجربی به مدت 8 هفته، هر هفته 3 جلسه و هر جلسه 60 دقیقه به تمرین پرداختند.
یافتهها: طبق یافته های تحقیق، کاهش معناداری در فاصله کندیل های داخلی ران (002/0P=)، افزایش معناداری در زاویه Q (007/0=P) و استقامت عضلات مرکزی (001/0=P) دیده شد.
نتیجهگیری: با توجه به نتایج اثربخش تمرینات این تحقیق توصیه می گردد که در برنامه های اصلاحی جهت بهبود و اصلاح ناهنجاری زانوپرانتزی از این مجموعه تمرینی استفاده شود.
ثبات مرکزی,تراباند,زاویه Q,استقامت عضلات مرکزی,زانوپرانتزی
https://rsr.basu.ac.ir/article_3846.html
https://rsr.basu.ac.ir/article_3846_14483eb197397b6b5d7311bd3c9a1896.pdf
دانشگاه بوعلی سینا
پژوهش در توانبخشی ورزشی
2383-1464
2383-1472
8
15
2020
08
22
تاثیر هشت هفته تمرین ترکیبی در آب بر درد و نوسانات پاسچر در زنان مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی
115
126
FA
زهرا
رئیسی
0000-0002-6941-7483
استادیار، آسیب شناسی و حرکات اصلاحی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه اراک
z_raisi13@yahoo.com
مهسا
عسگری
دانشجوی کارشناسی ارشد، آسیب شناسی و حرکات اصلاحی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه اراک
mahsa.as13701370@gmail.com
آفتاب
زارعلی
دانشجوی کارشناسی ارشد، آسیب شناسی و حرکات اصلاحی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه اراک
zaralia635@gmail.com
10.22084/rsr.2021.23799.1559
زمینه و هدف: کمردرد یکی از شایع ترین و پرهزینه ترین مشکلات پزشکی در جوامع امروز است. هدف از مطالعه ی حاضر تأثیر هشت هفته تمرین درمانی با ترکیبی از تمرینات پیاده روی و تقویت عضلات مرکزی در آب بر درد و نوسانات پاسچر در زنان مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی بود.
روش بررسی: 20 زن مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی در دو گروه تجربی و کنترل در مطالعه حاضر شرکت کردند. بیماران در گروه تجربی هشت هفته (سه جلسه در هر هفته) تمرینات ترکیبی (پیاده روی و تقویت عضلات مرکزی) در آب را انجام دادند. بیماران در گروه کنترل در این مدت تحت درمان خاصی قرار نداشتند. قبل و بعد از مداخله درد و نوسانات پاسچر به ترتیب با استفاده از مقیاس سنجش بصری درد و دستگاه اندازه گیری فشار کفپایی ثبت شد. از نرمافزار 21 SPSS برای تجزیه و تحلیل اطلاعات آماری استفاده شد (05/0p≤).
یافته ها: نتایج بهدست آمده در متغیرهای درد (000/0=p)، نوسانات قدامی خلفی (001/0=p)، محدوده نوسانات (02/0=p)، طول مسیر مرکز فشار (008/0=p) و سرعت نوسانات (009/0=p) پس از هشت هفته تمرین درمانی در گروه تجربی تفاوت معنی داری نشان داد. در متغیر نوسانات داخلی خارجی گروه تجربی و هیچ یک از متغیرهای گروه کنترل تفاوت معنی داری پس از گذشت هشت هفته مشاهده نشد (05/0p˃).
نتیجه گیری: با توجه به نتایج بهدست آمده استفاده از پروتکل ترکیبی در محیط آب بر روی کاهش درد و نوسانات پاسچر در بیماران مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی مؤثر واقع شد. بنابراین استفاده از پروتکل مطالعه حاضر در ترکیب با محیط آب جهت بهبود تعادل و درمان این بیماران پیشنهاد می شود.
پیادهروی,تقویت ناحیه مرکزی,مرکز فشار کفپایی,کنترل پاسچر
https://rsr.basu.ac.ir/article_3849.html
https://rsr.basu.ac.ir/article_3849_ad51a5723df156bdc4783aff4fd7178c.pdf
دانشگاه بوعلی سینا
پژوهش در توانبخشی ورزشی
2383-1464
2383-1472
8
15
2020
08
22
تاثیر تمرینات پایداری عصبی عضلانی پویا (DNS) بر تعادل پویا و ناتوانی عملکردی ورزشکاران مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی
127
138
FA
احسان
الوانی
: 0000-0002-2552-103
کارشناسی ارشد گروه آسیبشناسی ورزشی و حرکات اصلاحی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه اراک، اراک، ایران
ehsanalvani90@gmail.com
مرضیه
ضیا
0000-0003-1632-2146
دانشجوی دکترای آسیبشناسی ورزشی و حرکات اصلاحی، دانشکده تربیتبدنی و علوم ورزشی، دانشگاه بوعلیسینا همدان، همدان، ایران
marziyeziyaaa@yahoo.com
منصور
صاحب الزمانی
0000-0002-1368-8508
استاد آسیبشناسی ورزشی و حرکات اصلاحی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه شهید باهنر کرمان، کرمان، ایران
sahebozamani@uk.ac.ir
10.22084/rsr.2021.23342.1550
زمینه و هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر تمرینات پایداری عصبی عضلانی پویا(DNS) بر تعادل پویا و ناتوانی عملکردی ورزشکاران مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی می باشد.
روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیشآزمون و پسآزمون میباشد. نمونههای پژوهش شامل 24 ورزشکار رشتههای تیمی مرد دارای کمردرد مزمن غیراختصاصی بودند که در دو گروه مساوی و تصادفی کنترل و تجربی تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت 8 هفته تمرینات پایداری عصبی عضلانی پویا را انجام دادند. گروه کنترل در طی این مدت زمان در هیچگونه فعالیت درمانی و توانبخشی شرکت نداشته و به فعالیتهای عادی روزانه مشغول بودند همچنین قبل و بعد از مداخله به منظور ارزیابی ناتوانی عملکردی پرسشنامه استوستری و به منظور ارزیابی تعادل پویا آزمون تعادل Y استفاده گردید. دادههای حاصل از پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس در سطح معنیداری (05/0>p) مورد تجزیه تحلیل قرار گرفتند.
یافتهها: نتایج مقایسه بین گروهی پس از تمرینات پایداری عصبی عضلانی پویا تفاوت معنیداری در بهبود تعادل پویا و ناتوانی عملکردی در گروه تجربی نسبت به گروه کنترل نشان داد (05/0>P).
نتیجهگیری: با توجه به یافتههای این مطالعه تمرینات پایداری عصبی عضلانی پویا موجب بهبود ناتوانی عملکردی و تعادل پویا در ورزشکاران دارای کمردرد مزمن غیراختصاصی میشود. بنابراین به نظر میرسد که تمرینات DNS تمرینات مؤثری در برنامه توانبخشی ورزشکاران دارای کمرد مزمن غیراختصاصی باشد.
کمردرد مزمن غیر اختصاصی,پایداری عصبی عضلانی پویا,تعادل پویا,ناتوانی عملکردی
https://rsr.basu.ac.ir/article_3870.html
https://rsr.basu.ac.ir/article_3870_87fa1d70e5078be8c0ce40e562bdecb0.pdf