علائم و نشانه‌های اختلال دستگاه عصبی مرکزی ناشی از تکنیک هدینگ فوتبال

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 استادیار گروه تربیت بدنی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد بندرلنگه، هرمزگان، ایران.

2 دانشیار گروه آسیب‌شناسی ورزشی و حرکات اصلاحی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه شهید باهنر کرمان، کرمان، ایران.

3 استاد گروه آسیب‌شناسی ورزشی و حرکات اصلاحی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه شهید باهنر کرمان، کرمان، ایران.

4 استادیار، دپارتمان رادیولوژی، بیمارستان شهید محمدی، دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان، هرمزگان، ایران.

چکیده

زمینه و هدف: بازیکنان فوتبال طی مهارت هدینگ، با سر محافظت نشده به‌طور ارادی به توپ ضربه می‌زنند. هدینگ می‌تواند منجر به طیف گسترده‌ای از اختلالات دستگاه عصبی شود. تحقیق حاضر با هدف بررسی نشانه‌های اختلال دستگاه عصبی مرکزی ناشی از هدینگ انجام شده ‌است.
روش بررسی: از پرسشنامه شمارش تعداد هد (نسخه دو هفته‌ای) برای شمارش تعداد هدینگ استفاده شد. گزارش 52 فوتبالیست (30 فوتبالیست رده سنی امید با میانگین سنی 1/10±19/1 و میانگین سابقه 1/03±4/37 سال و 22 فوتبالیست بازنشسته با میانگین سنی 1/22±44/59 و میانگین سابقه 1/18±18/14 سال) با هم مقایسه شد.
یافته‌ها: در مجموع 16660 جلسه مواجهه در سال (جلسه تمرین و مسابقه)، 89384 هد و 249 ضربه منجر به بروز نشانه‌های اختلال سیستم عصبی مرکزی (CNS) مشاهده شد. نتایج، بیانگر نرخ وقوع 90/62 هد در هر 1000 ساعت مواجهه بود. مدافعین بیشترین تعداد هد را گزارش دادند. تعداد هد در سال در پست‌های مختلف بازی اختلاف معنی‌داری نداشت (0/698=P). نسبت وقوع برخورد‌های منجر به بروز علائم 0/55 در مسابقه و 0/45 در تمرین (0/82 با شدت خفیف و 0/18 با شدت متوسط و بالاتر) بود. بازنشسته‌ها بیشتر در مسابقه و امید‌ها بیشتر در تمرین این علائم را تجربه کرده‌اند. وقوع ضربات ناشی از علل غیرهدینگ بین فوتبالیست‌های امید و بازنشسته اختلاف معنی‌دار داشت (0/000=P).
نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد که نرخ وقوع تکنیک هد در فوتبالیست‌های ایرانی بالا است. تخمین زده می‌شود که فوتبالیست‌های ایرانی بیش از حد تعریف شده برای بروز کانکاشن هد بزنند. بنابراین، نیاز به اجرای دستورالعمل‌های محدود کننده در فوتبالیست‌های رده‌های سنی پایین پیشنهاد می‌شود.

کلیدواژه‌ها

موضوعات

فایل ها

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار